Олабўжи романдан катта хикоя

юборди. – Майли, бошла, қаёққа бошласанг! 
Наби мошинани зинғиллатиб ҳайдаб кетди. 
 
 
 
 
 
12 
“Газик” чойхона қаршисига етганда, Ултон Набининг елкасига 
туртди. 
– Бўлмаса сен этакдан айланиб, боққа тушабер. Мен ҳозир. – У 
эшикни очаркан, юраги бир-икки пўкиллаб урди: наздида, Баҳор 
эътироз билдирадигандек эди. Йўқ, у жим ўтирарди... 
– Нима гап, домилла? – сўради Наби. 
– Ҳайда, ҳайда! 
Сўнг ўзи пилдираб йўлни кесиб ўтди. 
Мустафоқул амакининг соқоли йўқ, лекин мурти шопдай. Бир 
замонлар Фарғона каналида ишлаб, беқасам тўну шоҳи қийиқ боғлаб 
ҳамда ғарчли этик кийиб қайтган: ҳамон ўшандоқ кийинади. 
Қария умрида кўп балоларни кўрган: Германия билан урушда ўнг 
қўлининг нақ кафтидан яраланган, шунинг оқибатида учта бармоғи 

---

52 
жонсиз бўлиб – осилиб қолган: ҳамон қимирлаб туради. 
Ўзоқбой Тўлагановнинг фикрича, “қирриқ чол ўзини отган”. 
Аммо бу ҳолни командирларнинг билмагани қизиқ! Айтишларича, 
ўзини отган одамни дарров билишаркан: яқиндан теккан ўқ этни 
куйдириб юборармиш. 
 
– Ваалейкум ассалом, Султон жўрамнинг ули! – деб қарши олди 
қария Ултонни. – Отангиз тоғдан қачон тушади? 
– Яқинда, яқинда, – деди Ултон чолнинг билқиллаган 
бармоқларидан қўлини тортиб. – Шу бир-икки дўстлар кепқолишди. 
Беш-ўнта ҳалиги... – Чол ҳазилкаш бўлгани учун ҳазил қилди: – Ўзингиз 
ейдиган сомсадан бўлса! 
– Бир оғиз сўзингиз, – деб соғ қўлини кўксига қўйди-да, кулбага 
ишора қилиб кўз қисди. – Мошинадан тушдилар! Ана, у киши водийлик 
дейман-а?