Олабўжи романдан катта хикоя

бораман. Қурисойга кетишди-ку?.. Ҳайрон бўлма, мендан маслаҳат 
сўрашган эди. “Юқоридаги хас-хашакни кейинроқ ўриб тушсаям 
бўлади. Ҳозир бу ёқни тозаланглар”, дедим, Қурисойда хашак мўл... 
Ултон бош чайқаб қўйиб уйчасига йўртиб кетди. Кийимини 
алмаштириб, арзон туфлини ҳам оёққа илиб чиқаркан, хуржунни эслаб 
қаради-ю, милтиқ қозиғига илиқлиқ ҳолда кўрди. Кейин столга бориб, 
нон, қовурдоқ ва олма олди, газетага ўради. 
Шотидан тушганида, отаси чалғининг дамини бошмалдоғида 
сийпалаб кўрар, афтидан, ўтган куни кесилган шохлардан олинган узун 
сопли айричўп устунга суяғлиқ турар эди. 
– Айтмоқчи, от қаерда? 
– Боғда, боғда, – жавоб берди қария. – Келавермадинг, кейин 
обориб, қўрага боғладик... 
– А, бу отарлар нима бўлди? 
– Ошналар қараб туришибди. Эргашбойниям тонгда жўнатдим. 
Насиб бўлса, ўзим ҳам эрта-индин... 
Ултон айрини олди
|
кейин чалғини ҳам олиб, елкасига лангар 

---

405 
қилиб қўйди. 
– Кетдик. 
– Егулик олдингми?... Тушликни чойхонада қилишаркан. Тоққа 
чиққанларингда... 
– Ота, кўнглингизга олманг, энди сўрайман, – деди Ултон ва 
энкайиб қирга йўл тортди. 
– Сўра, улим. – Чол ҳам таёғини белига кўндаланг қўйиб ва у ҳам 
алланечук энгашиб, ўғлига эргашди. 
– Шу... тўйга кўп нарса кетди-я? Ўзингизга маълум... 
– Тўй бўлгандан кейин кетади-да, улим, – деди чол. У тўхтаб 
отасига қаради. 
– Қанча мол... ҳолимиз бор ўзи? Қора молдан, ушоқ молдан... 
– Бор, худога шукр, бор, – кулчадек юзига шўх табассум қалқиб 
деди чол. 
– Яна... битта уйни мебел билан тузашга етадими?