Олабўжи романдан катта хикоя

Қурисой қирғоғига – бу ёқдан боришда баланд тепаликка чиқиб 
тўхтади. 
Эртакдаги сой тоққа чўзилган ва ҳақиқатдан ҳам сув йўқ, аммо 
қирғоқларини одамбўйи сассиқ кавраклар босиб ётар ва қандайдир 
қуриб қолган жануб палмаларини эслатар эди: кавракни мол емайди 
дейишади. 
Бироқ, у тугул эшакмияни ҳам олишади: улардан қандай омухта 
ем чиқади – мутасаддиларига маълум. 
Қирғоқ тобора кўтарила бориб, бўр тумшуқли тизмага туташар, 
ўша ердаги оралиқдан мошина ўтса бўлар эди. 
У ерга тош тушиб йўлни тўсган бўлса, мошина тўхтаб қолгандир, 
деб... 

---

408 
...Ултон жўнади. 
Э-э, бу ўркачлардан кўп юрган y! 
...Мошина ўша жойда баайни қумлаб қолган экан: ғилдираклар 
чир-чир айланади, оппоқ чанг буралайди. Зокир Ўриновнинг ҳам 
тегирмончидан фарқи йўқ. 
– Ҳў-ҳў-ўв! Тўхтанглар! – Ултон қўлини кўтарди ва чалғи билан 
айрини ташлаб тушиб борди. 
Бир 
замонлар 
Мавр 
вайронларида 
хаёлкаш 
юраркан, 
экспедициянинг мошинаси кунора бирон-бир жойда қумлаб қолар ва 
ёш-яланг кўзлари қизариб келган шофёрга эргашиб боришар, шу асно 
қумга ботган мошинани “қутқариш” бобида анча тажриба орттирган 
эди. 
Тиркаш оқ занжидек иршайди: 
– Хўш-хўш, буюрсинлар, оғажон, – деди. – Болалар, қочинглар! 
Ултон бамисоли оппоқ талқонга ботиб кетган ғилдиракларга зеҳн 
солиб чиқди-да: 
– Олдидан итариш керак, – деди. 
– Эшитдингларми? Олдидан итариш керак экан, – деди Тиркаш. 
Ултон тушундики, улар олд томондан итариб ҳам мошинани 
чиқаришолмаган экан. 
– Ўтинглар, ўтинглар! – деб ҳайқирди ва ўзи ҳам ўта солиб,