Олабўжи романдан катта хикоя

кўриб: “Шу ерда...” деб ўйлади. 
Зеро Баҳорнинг “шу ерда”лигини очиқ эшикдан эшитилаётган 
овози ҳам тасдиқлар эди. 
Ултон лапанглаб қуйига энаркан, Хўжам ҳам уни кўрди. У “жим!” 
дегандай лабини чўччайтирди-да: “Мошина кўп келяпти. Пайҳон 
қилади бу ерни...” деган ўй дилидан ўтганча зинанарвон пойига борди. 
Баҳор энди тинглай (у телефонда гаплашмоқда эди) бошлади. 
Ултон “меҳнат қуроллари”ни ерга қўйишни ҳам унутиб тураркан, 
Тиркашнинг: “Томорқангиздаги тиканлар ҳам озуқабоп-да!” дегани, 
ўзининг эса: “Унга ўроқ урганнинг қўли синади!” деб дўқ қилганини 
эслашга ҳам улгурди. 
– Вой, кимни обораман? Кимни? Дунёнинг ҳам иши бор, ташвиши 
бор! – деб шанғиллай кетди Баҳор. “A-а, чарларга”, кўнглидан ўтди 
Ултоннинг. – Язнанг келсин... Хўп қоронғи тушяпти... Етиб борамиз, 
дедим-ку! Ҳой, бизга алоҳида жой қил!.. Майли... Дастурхонинг тузукми 
ўзи?.. Биламан-е! Катталардан айтмадингми? А? Тупурдим ўшаларга! 
Ҳе, укам-е, сен опангни билмас экансан... Бўлти! Ҳаммаси ўтди-кетди. 
Менга қара, ҳалиги нарса кўринарли жойда турсин... Язнанг жиндак 
норози бўлса, уйларингга қадам босмай кетаман! 
Ултон Хўжамга қараб илжайди-да: “Язнанг... – деб ўйлади. – 
Яхши! Умуман, инсонлар “жуфт”ликни бекорга яратишмаган...” 
Сўнг мулоҳазаси ўзига ёқмай кетди-ю, ўзининг бу кир-чир кийим-
бош билан... 
...Баҳорга яқинлашолмаслигига амин бўлди. 
Шу пайт эшик оғзига келган Баҳор туриб қолди. 

---

414 
– Ў-ў, ўроқчига саломлар! 
– Алик олдик, – деди Ултон унинг шўҳ-тиниқ кўзларига боқиб ва 
ўша кўзлардан ўпгиси келди-ю, бу лаззатни “орқага” сурса, мазаси 
кўпроқ чиқадигандек боғ томонга ишора қилди. – Мен ювиниб кела