Олабўжи романдан катта хикоя

туфлисини ечди. Сув ёқасига бориб, оёқ-қўлини ювди. Кейин пахмоқ 
сочиққа артинаркан: 
– Ўтирсинлар, – деди. – Ё қўлни чаясизми? Ҳозир... – У пиёлада 
муздек сув олиб борди. – Ана шундай... 
Баҳор сочиқни олиб, қаддини ростларкан: 
– Буёғроқ келинг, – деди ва унинг манглайидан чип этказиб ўпти. – 
Мукофот... – Кейин этакда – Оқсувнинг поёнида қолиб кетган 
дарахтзорга (қишлоқ дарахтларига) қаради. Сўнг осмонга қанқайиб 
боқди. – Мунча катта бу юртимиз! – деди. – Қизиқ, осмонга қараб 
турибман-у, йиқилиб тушадигандек бўляпман! 

---

354 
– Жарлик лабида туриб пастга қарасангиз ҳам шундай бўласиз, – 
деди Ултон. – Келинг. 
Баҳор катта қадам босиб тушди-ю, энгашиб сонларини уқалаб 
қолди. 
– Эзиб ташлади бу эгарингиз... 
– Ўрганмагансиз-да. 
– Қанақа қилиб кун бўйи отда юриш мумкин! – Баҳор кўрпачага 
чиқиб, қийшайиб ўтирди. – Бир гап айтайми? 
– Хўш? – Ултон шимининг тиззаси чиқиб қолишини хаёлига ҳам 
келтирмай чордона қурди. 
– Уёқ ҳам... дабдала бўлди. 
Ултоннинг киприклари пир-пиради ва энгашиб кулиб юборди. 
– Нимага куласиз? – нозланди Баҳор. – Тўғриси-да... Бу одам 
кулади. Билмайдики, ўзининг бадани пўстак бўлиб кетган. Кулманг-э! 
– Ўзингиз ҳам унақа... 
– Дўхтирлар реалист бўлади. Ҳамма нарсани ўз номи билан атайди. 
Ҳалиям менда ҳаё бор... 
Ултон энди хахолаб кулди. 
– Сизнинг шунақа ҳазилларингиз ҳам ёқади! 
– Бўлмаса ҳақини тўланг. 
Ултон гангиб турди-да, коньякни очди. 
– Ичимсиз, – деди Баҳор. – Менга жиндаккина... – Сўнг чийиллаб 
юборди. – Жиндак дедим-ку? Нима, бу спиртми сизга?