Олабўжи романдан катта хикоя

Ултон анграйиб сўради: 
– Спиртни кўп қуядими? 
– Уф-ф, – деди Баҳор. – Сизда юмор йўқ... Вой, магнитофон ҳам 
йўқ-а! Ултоннинг кўз олдига Баҳорнинг хужрасидаги ўша ускуна келди. 
– Йўқ, менда йўқ, – деди айбдорона. – Лекин, оламиз... керак бўлса! 
– Албатта керак-да! – Кейин ҳушёр тортгандек: – Э, менда бор-ку! 
– деб юборди. 

---

355 
– Олинг. 
Баҳор тескари қараб, пиёлани ярим қилди. Сўнг идишни 
дастурхонга ташлаб: 
– Падарига лаънат бу ҳаётнинг! – деди. Сопол косадаги 
каллапочадан жичча узиб, тишлади. – Сиз маънавият ҳақида 
гапирасиз... Биз эса бузилиб бўлганмиз. Шу ўтириш, ичиш эпми 
ўзбечкага... – Ултон унинг яқинда худди шу “жиҳатлар” ўзбек 
қизларининг “хусусияти”га айланиб қолгандек қилиб гапирганини 
эслади. Баҳор хаёлланиб луқмани чайнар экан, давом этди: – Баъзи 
қишлоқ қизларига шундай ҳавас қиламанки, улардай бўлсам дейман. 
Кейин уларга ачинаман... 
– Нимага? 
– Қул-ку улар! Пахтада ишлаганмисиз? – чирсиллаб кетди Баҳор. – 
Шалвираган кўйлак, қоқ суяк бадан. Қўлда кетмон... Ё, тавба, олдига 
қоп тутиб, чопиқ қилаётганини кўрсангиз, кўзингизга ёш келади. Чанг!.. 
– У йўталиб қолди. – Холамнинг қизлари чўлда. “Чўлқувар” деб 
ҳайдашган... Ҳалиям бу тоғли жойларда бир нави... 
– Ҳа, шундай, – деди Ултон. – Сизга раҳмат... Кўнглингиз яхши. 
Ҳозир 
мен 
мактабни 
биринчи 
кўрганда 
йиғламоқдан 
бери 
бўлганингизни эсладим. 
– Вой, Ултон ака... – Баҳор унинг тиззасига қўлини қўйди-ю, 
тортди. – Бас, биз ўйлаган билан... 
– Рост айтасиз.