Олабўжи романдан катта хикоя

кунимикан... 
Отнинг юганига боғлиқ чилвирни узун ташлаб олган Ултон 
Оқсувнинг ўнг соҳили туташ тепадан энмоқда – туфлисининг тагчарми 
қовжираган ўт устида тойиб кетар, йигит ўтириб, ўтириб қолар, кулар, 
завқланар эди. 
От устида – эгарга тўшалган кўрпачада куёвнинг уйига 
оборилаётган келиндек (қадимда келинларни шу алфозда олиб 
боришган) бўлиб ўтирган Баҳор от қайси оёғини босса – ўша ёққа оғар, 
эгар қошига маҳкам ёпишар, аммо изтироб чекаётгани билинмасди. 
Сув бўйига тушдилар. Ултон чилвирни ташлаб, Баҳорга қўлини 
узатди. 

---

353 
– Энгашинг! Оёқни чиқаринг-да узангидан... Унисини буёққа 
олинг. Ана шундай... 
Баҳор ўзини деярли ташлаворди. Ултон унинг қўлтиғидан тутиб 
ерга қўйганди, Баҳор уни қучоқлади. 
– Ўлдириб қўяйми? 
Йигит ҳиринглаб кулди. Сўнг кафтлари хонимнинг белидан пастга 
тушаётганини пайқаб қолиб: 
– Шу ерда жиндак дам оламиз энди, – дея бағридан бўшатди. 
Баҳор ердан бўртиб турган япалоқ тошга чиқиб, (одатда касал 
кўргани борганда киядиган) пошнаси паст, тумшуғи қайтиқ шиппагини 
ечди. Яланг оёқ бўлиб: 
– Ҳу-у! –дея қулочини ёзди-да, кейин бир нарсани қучгандек – 
қўлларини кўксида – атлас кўйлак бурмалари устида чалиштирди. 
Кўрпачани майсага тўшаган Ултон отни нарига етаклаб бориб, 
юлғунга боғлади. Оғзидан сувлиқни чиқариб, айилни ҳам бироз 
бўшатди. 
Сўнг кўз очиб юмгунча хуржунни бўшатди: ейимликлар қўш нон 
орасига жойланиб, шол дастурхонга ўралган эди – уни ёзди ва коньяк 
билан калла-поча солинган косани ҳам ўртага қўйди. Ниҳоят қўндоқдан 
ажратилган милтиқни бутун қилиб, битта патронни жойлади-да,