Mavzu: zahiriddin muhammad boburning hayoti va adabiy merosi

Har kimda agar bor esa osori muhabbat,
Aylar anga mahbublar izxori muhabbat.
“Haqiqiy ishq binosi rohat” keltirishi, “soi devori muhabba” esa osudalik, oraish, orom bagʻishlashi lozim:
Rohat tilasang ishq binosini panoh et,
Osuda erur say devori muhabbat.
Nodiraning bu mavzudagi tojikcha she’rlari ham huddi shu mazmunni talqin etadi: chunonchi, shoira: “Dili gʻamparvari man kon muhabbat” (Mening gʻamparvar dilim muhabbatning konidir); “Maknuna buvad bandai farmoni muhabbat” (Maknuna muhabbat farmonlarining bandasidir) deydi. Uning fikricha, oshiq kishi: “aql, hush, donish, sabr, fahm va xirad” ning hammasining “shami ruhi jonana”siga “parvona” qilmogʻi lozim:
Donishu faxmu xirad, sabru sukuni aqlu hush,
Barchani parvanai shami ruhi jonona tut.
Shoira, oshiq kishining “jilvai ruxsori yor” dexil boʻlgan manzilni “jannat, chaman, gul bahor” deb aytishga ham haqi bor, deydi:
Dar manzili ki jilvai ruxsori yor shud,
Zannat shudu chaman shudu, gul shud, bahor shud.
Zohid va shayhlar, umuman, ru homiylar “yor manzili, dujor manzili, diydor manzili”ni jannatga oʻxshatish va tenglashtirishni “xudo”ga shayx keltirish, islom aqidalarni buzishni kufr ishq deb bilardilar. Ular odamlarni “narigi dunyoga” dava’t qilib bu dunyoda orzu-havas qilish gunoh boʻladi, deb uqtiror edilar. Nodira ularning ana shunday badbin oʻgʻitlarini yoqtirmas, bularni muhabbat ravnaqiqa tosiq va sevishganlarni eng oliyjanob fazilatini deb bilar edi. Shu sababdan Nodira ular bilan murosa qilaolmay ularga qarshi chiqadi.
Nodira “qoidai mehru muhabbat”ni “ barpo turib”, hamisha yor bilan birga boʻlish , “iftorda” ham hatto “toza namoz”da ham diydor koʻrishish gʻanimatligini tarannum etadi”.
Jon koʻrmadi roʻzadin halovat,
Iftorda yorsiz na lazzat!
YOr aylasa yori birla iftor.
Yoʻq roʻzada oʻzga davlat.
Nodira shayx va zahlar iboratda zid borib, “jomi muhabbat”ni “labolab ichibon, ishq namozini“ado”etmoqchi boʻladi: