Jahongir mamatov: iak memuar umid yoki kirish o’rnida

Amir Temur: Sakkizinchi: Doimo o’zimni Allohning erdagi mulkiga posbon, deb bildim.
Islom Karimov o’zini Allohning erdagi mulkiga mutloq sohib deb bildi. Istasa, yurt tillolarini 
Shvetsariyaga, Angliya, Farangistonga olib borib qo’ydi. Istasa o’zbek tillolaridan yasalgan 
buyumlarni, tillo simli to’nlarni dunyo mamlakatlari bo’ylab sochib yubordi. Muxolifatdagilarning 
shaxsiy uylarini tortib oldi. Hatto odamlarni ham shaxsiy mulkim, deb bildi. O’zbekistonda 
qatag’on qilingach, bosh olib chiqib ketganlarni tutib keltira boshladi. Istasa urdi, istasa o’ldirdi. 
Karimov zulmidan Vatandan ketib qolish an’anasi bo’lmagan yurtda “vatansizlik” oqimi 
boshlandi. Ming-ming odamlar O’zbekistonni tark eta boshladilar. 
Turkiston ozodligi uchun ruslarga qarshi kurashgan etuk tarixchi Boymirza Hayit o’zi tug’ilib 
o’sgan Vataniga yarim asrdan keyin qaytishi bilanoq O’zbekistondan quvib chiqarildi. 
Ozodlik yo’lida umrini ayamagan Vali Qayumxon yurtiga kelolmay xorijda jon berdi. 

---

Butun tariximiz ko’zgusi arxeologik qazilma boyliklari Rossiyada qoldi. 
Paxta arzon narxlarda tashib ketildi. 
Qurolli kuchlarga tegishli barcha texnika Rossiya hisobiga o’tkazildi. 
O’g’rilik, poraxo’rlik avj oldi. Prezident tayinlagan hokimlar xalqni ayovsiz taladilar. 
Samarqandda Po’lat Abdurahmonov, Termezda Hakim Berdiev, Buxoroda Damir Yodgorov, 
Xorazmda Marks Jumaniyozov, Toshkentda Adham Fozilbekov va boshqa o’nlab hokimu 
hokimchalar uning posponligida zug’umni qurol qilib, xalq boshini yanchdilar. U jallodlarni 
tayinlashda maqtab, ishdan olishda qoralab tez-tez yangilab turdi… 
Amir Temur: To’qqizinchi: Nopok ishlardan butun vujudim bilan o’zimni tiydim.
Islom Karimovning eng sevgan mashg’uloti atrofidagi odamlarni bir-biriga dushman qilib 
qo’yishdir. 
Vaqtining ko’p qismini ig’vo, «dedi-dedi»ga sarfladi.. 
U nopok yo’llar bilan odamlarni badnom qilishning ustasi edi. Ayni paytda u maqtovga mahliyo 
bo’ldi. Prezidentning bunday yo’lga oshuftaligini sezganlar u haqda madhiyanomalar yoza 
boshladilar. Anvar Jo’raboev «Arbobning kashf etilishi» «asarini» yozib «Xalq so’zi»ga muharrir 
bo’ldi, Murod Muhammad Do’st «Turkiyadan Turkiyaga» madhiyanomasini bitib unga matbuot 
kotib, Shavkat Yahyoev «O’zbekiston prezidentini jahon tan oldi» degan «dostoni»ni yozib 
Teleradiokompaniyaga rais, Odil Yoqubov «Havo yo’lida bir soat» «asari»ni unga bag’ishlab 
Atamalar qo’mitasi raisi, Jamol Kamol «Mustaqillik boyligi» turkum maqolalarini e’lon etib 
Yozuvchilar soyuzi raisi… va hokazo va hokazo. Bu an’anaga aylandi. Bugun karvonning na 
boshi na oxiri, na tuyasi na ko’ppagi bor. 
Har bir yig’in, voqea oldidan o’nlab kishilarni mansab, unvonlar bilan “tinchitib” turish ham 
Karimovning sevgan ishlaridan. 
Uning xalq orasida latifaga aylangan so’kishlari ham ko’p narsalardan darak beradi. Atrofidagi 
rahbarlarni «onangni…» deb haqoratlashi, tepishi, tahqirlashi na qozonda va na cho’michda turadi. 
Nopoklik kun sayin, soat sayin yoyilib bordi. Bu xastalik – davosi yo’q xastalikka duchor 
bo’lganlar, bo’layotganlarning sanog’iga birov etsa etardi, lekin ko’pchilik etmasdi…