Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

чой қайнатиб бермайман, қайнатсам ярмини ерга тўкиб 
ташлайман, ажаб бўлсин, соқолиниям тарамайман. Ўйнаб 
кел, ўйнаб кеш эмиш. Ўйнагани чиқиб бўпман. Нарироқ- 
қа бориб кигизга ўтириб олдим. Энди қўйни қандай йиғ- 
сак экан деб маслаҳат қилишаётганди, ўша гапларига ҳам 
қулоқ солгим келмай қолди. 
Маслаҳатлари тугагандан 
кейин Эсонқул бобом, ҳой Аҳмадқул, тиловат қилгин, 
Матмусанинг ўғлини бир дуо қилайлик, деганди, дарров 
хўп деб кўна қолди. Ш у бобомнинг овози ўзи жуда зўр-да, 
энажоним ҳам унинг тиловатини яхши кўради. Ж ума оқ-
112
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

шомларида кўпинча уйларига бориб, ўқитиб келамиз. А ҳ - 
мадқул бобомнинг ўзи Худо мендан бўйни олиб, ўрнига 
овоз 
берган дейди. Ҳақиқатан ҳам овози худди хумнинг 
ичидан чиқаётгандай жаранглаб, одамнинг уйдусини кел- 
тиради. Неча марталаб ухлаб ҳам қолганман. Ҳозир ҳам 
ёқимли, эркаловчи овозига қулоқ солиб ўхлай-ухлай деб 
турувдим, тиловати энди ярим бўлувди, Аҳмадқул бобом- 
нинг ўзи кулиб ўрнидан туриб кетди, тургандан окейин ҳам 
хахолаб кулаверди.
— Жипни 
бўлдингми, — уришиб 
берди 
Эсонқул 
бобом.
— Жинни бўлдим, жинни бўлдим, — деб Аҳмадқул 
бобом баттар кулди.
— Нима бўлди ўзи?
— Сўраманг, амаки, сўраманг.
— Эси йўғе, гапирсанг-чи.
— Тавба, ҳеч бунақасп бўлмаган эди, — деди Аҳм ад- 
қул бобом кулишдан сал-пал тўхтаб, 
— қаёқданам ш у 
кофир Марифхўжанинг номини тилга олдиларинг, бу бо- 
лалигида сўфи бобосининг таҳорат сувига қалампир солиб 
қўярди. Сўфи бечора орқасини чангаллаб кўчада югуриб