Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

ги ҳар хил кўчатларни кўчириб, эгаларига элтиб бери- 
гаимиз керак...
Ана шуларнпнг ҳаммасини якка бобомнинг ўзи қилиши 
керак экан, бечора бобожопим-ей, унга жудаям қийин.
114
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

— Ҳадеб уҳ тортавермант, — дейди баъзан энам, — 
кечадан иш цоптими?
— Ш ундай дейсану, онаси, қариб цоляпман-да.
— Царишни -хаёлингизга ҳам 
келтирманг,— уришиб 
беради энажоним.
— Барибир ёлғизлик билинар экан-да, онаси.
— Ёлғиз эмассиз, худога шукр, мана Раҳмонжон йи- 
гит бўп колди.
— Тўғри, бобожон, — дейман шошилиб ўрнимдан ту- 
риб, — ростдан ҳам мен катта бўп қолганман. Мана, бў- 
йимнц кўринг.
Ана шунаца гаплардан ҳар куни гаплашишарди-да. 
Катта йигит бўп қолдим десам ҳам мен-и уйғотишмабди, 
алам цилди. Энам сут пишириб қўйгатг экан, бир коса цу- 
йиб нон тўграб ичиб олдим-да, потинкамни кийиб, энди 
янги этигимни кипмайман, уни цишда, қор ёццанда кия- 
ман, боқка чицсам, вой, энам йўқ, бобомнинг ўзи ишла- 
ётган экан. Бизнинг боғимиз 
жудаям катта, ҳар хил 
узумлар, эртапишар ўриклар, нордон, 
ширин анорлар, 
ерга ётиб ҳосил берадиган сариқ анжирлар, эҳ-ҳе, жуда 
ҳам мевампз кўп. Ҳаммасини бобожонимнинг ўзи эккан. 
Атрофидаги деворларини ҳам 
якка ўзи урган. Бобом- 
нинг кафти катта-да, бир кетмон лой элтади. Фақат мен 
апжирни ёмоп кўраман, ичида цурти бор-да, ўшанисини 
ёмон кўраман. Цора гилосни жоп-дилимдан яхши кўра- 
ман. Эиам, данаги билан ютмагин, ё.мон бўлади, дейди. 
Данагини 
ажратгани 
эринаман-да,