Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

эмас эдим, сал қўрқитмоқчи эдим, бобожоним бўлса рост- 
дан ҳам дўрқиб қайтақол, ўглим, сен кетсанг, зерикиб қола- 
ман, майли, биттга кўзимни юмиб туриб айтаман. Сен ҳам 
битта кўзингни юмиб эшитасан, деди. Кейин мен битта кў- 
зямпи юмиб турдим, бобом ҳам битта кўзини юмиб эртак 
айта бошлади.
— Бир бор экан, бир йўқ экан, илгариги замонда ш у 
бизнинг қишлоқда битта боғбон бобо яшаган экан. Ца- 
риб-чириб қолганда, ўлай-ўлай деяётганда ёлгиз ўғлини 
ёнига чақириб, болам, энди мен бу ёлгон дунёдан чин 
дунёга кетяпман. Бир хумчада тиллом бор эди, ш у ток- 
лардан бирининг тагига кўмганман, қайсилиги эсимда 
йўқ, мендан кейин ўшани кавлаб олгин, деб васият қи- 
либди. Йигит отасини ювиб-тараб исм-расмларини ҳам 
қилиб кўмгандан кейин тиллони олиш учун токларпинг 
тагини ағдариб чопа бошлабди. Ўш а йили 
хумчадаги 
тиллони тонолмабди-ю, аммо токлари шунақа узумни кўп 
қилибдики, сотавериб-сотавериб, сандиғи пулга тўлиб ке- 
тибди. Э, хумча жуда пастга кўмилган бўлса керак, эн- 
ди янаги йилга бундап ҳам чуқурроқ ағдариб чопаман, 
дебди йигит. Япа ҳам чуқурроқ ағдариб 
чопган экан, 
хумча яна топилмабдию, узум шунақа мўл бўптики, ба- 
ҳоргача сотиб адо қилолмабди, яна сандиқлари 
пулга 
тўлибди. Бир кекса бободан отасининг сирли васияти 
ҳақида сўраган экан, э, ўғлим, отанг раҳматли токнинг 
тагига тилло кўммаган, тилло кўмганман десам, ўғлим 
ағдариб чопади, узум мўл бўлади, сотиб пулини кўпайти- 
риб хумчасини тиллога тўлдиради, деб ўйлагап. Мана, 
сандиғинг тўла пул бўлди-ку, дебди. 
Тўғри 
айтасиз, 
бобо, дебди йигит, иккн йилдан буёп жуда бойиб кетдим.