Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

шаркан.
Эсонқул бобом кўзларини сирт юмиб, жимгина ўти- 
рувди. Мен ухлаб қолдимикан десам, йўқ, уйгоқ экан, 
кўзини хиёл очиб, сал-пал кулимсираб:
— Кейин яна муттаҳамлик 
қилишмасмикан? — деб 
сўради. Матмуса бобом билмадпм, дегандай 
елкасини 
қисиб қўювди, Аҳмадқул бобом шошилиб:
— Пошшо муттаҳам бўлгапдан кейпн...— дедию уёги 
эсидап чиқиб қолди шекилли, жим бўла қолди. Ўзим 
бўлсам, хайрият, Эшон бобом озодликка чиқар эканлар, 
чиқсалар менга ўқишни ўргатадилар, 
дуолар ўргана- 
ман, кейин катта бўлсам масжидга имом бўламан, Ҳ а- 
йитвой, Дилижон ўртоқларимга роса мақтанаман... Зўр 
бўпти, зўр бўпти, хайрият, хайрият деб ўйлаётгандим, 
Эсопқул бобом, ҳой бола, эчкига ўхшаб ҳадеб сайрай- 
вермагин, деди. Хаёлга берилиб турган жойимда тепиниб 
ўйинга тушаётган эканман, уялиб кетдим. Чой дамлаёт- 
ганимда ҳам яна хаёлга берилаверибман. Аҳмадқул бо- 
бом:
— Раҳмонберди, бобонгга ўхшаб кўкнори ичиб ол- 
ганмисан,—1 деб 
уришди,— қумгондаги 
сувни чойнакка 
эмас, ерга қуйяпсан-ку.
Вой, ростдан ҳам қайнаган сувни ярмини ерга тўкиб 
қўйибман, зўрга қайнатувдим-а, энди баттар уялиб кет- 
дим. Қочиб чиқиб кетардиму қизиқ-қизиқ гапларни эшит- 
май қоламан-да. Эшитсам, ҳаммасинп энажонимга айтиб 
хурсанд қилардим. Ундан кейин мен болаларнинг гапи- 
дан кўра мана ш у чол боболаршинг гапини яхши кўраман. 
Уртоқларим билан ўйнаб турганимда боболар тўпланиш- 
са, дарров ўшаёққа қараб чопиб кетавераман. Нега мен 
шунақа эканман? Нега шунақалигимни энам ҳам бил- 
мас экан. Узи сен ақллисан-да, яна ҳам ақлли бўлгинг 
келади-да, дейдию бошқасини айтмайди.
111
www.ziyouz.com kutubxonasi

---