Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

— Ш у айтганларингнл қилдим,— деди Матмуса бо- 
бом.
— Йўқ, сен бир бошдан сўзлагинки, эшитиб дилимиз 
таскин топсин, бир ҳафтадая буён игнанинг устида ўти- 
рибмиз-да.
Матмуса бобом тонг саҳарлаб эшагига миниб район 
марказига, бошлиҳ бўлиб ишлайдиган ўғлиникига ж ў- 
набди. Нонуштани набираларим билан бирга қиларман 
деб даймоқ ҳам олган экан. Эшаги жуда аҳмоқ экан-да, 
ш у эшакни илгарироқ сотиб юбормаганига ҳозир аттанг 
қилаётган экан, йўли ҳеч кўпаймабди. Эшак ҳар одимда 
нос чекиб тумшуғини осмонга қилармиш, 
хала қилса 
орқа оёгини осмонга отармиш... кечикиб борибди. Бор- 
са, бошлиқ ўгли аллақачон ишга чиқиб кстган экан.
— У ҳ ,— деди бобом чўзиб, — ҳой Матмуса, гапни бў- 
ладиганини гапирсанг-чи.
— Шошма, Эркавой, — деди Матмуса бобом, — шош- 
ма ўртоқ, бўладиганини ҳам айтаман.
— Таом лаззатли бўлганда уни шошмасдан чайнаш 
керак-да, — деб гап қўшди Аҳмадқул бобом ҳам. Узим- 
нинг бобом яна уҳ ггортиб атди. Матмуса бобонинг ке- 
лини кўп одобли ҳам меҳрибон экан, хурсанд бўлганидан 
ўзипи қўйгапи жой тополмабди. Отажон, хайрият бизни 
ҳам йўқлар экансиз, ойда йилда бир келай демайсиз-а, 
набираларингизни согинмайсизми, дебди. Матмуса бобом, 
ҳой келин, ҳукумат эринг икковингга қўш от қўшилган 
извош бериб қўйибди. Ўшанга ўтириб, ўзларинг борса- 
ларинг пошшоликдан тушиб қоласизларми, деган экан, 
келин қайта-қайта узр сўраб дарров эрига сим қоқиб, 
отамиз шунақа-шунақа ишлар билан келганлар, дебди. 
Нодирбек амаки дарров ўзининг қўш от қўшилган из- 
вошини жўнатибди. Идораси ҳам зўр экан, деворлари 
бўрланган, оқланган, курсиларида одамнинг сурати кў-