Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

ўртоғим молхонада ҳўргошин бор, ўшандан эритиб ошиқ- 
нинг инига қуйсак оғир бўлади, ҳамманинг ошиғини ютиб 
оламиэг, деди. Кирсак, молхоналарининг шиптига ўнта- 
ча бедана осиб қўйишган экан, 
ҳаммаси бизни қўйиб 
юборинглар, оналаримизнинг олдига борайлик, дегандек 
йигламсираб, тўрни чўқиб питирлашаётган экан. Энам 
қушга озор берган, уни қафасга солган одам дўзахи бў- 
лади, оловда куяди дерди, 
эртак ҳам 
айтиб берувди. 
Цушларни яхши кўргани, озор бермагани учун ўша одам 
жаннатга тушган экан. Муродхонга шуни айтиб, жон 
ўртоқ, беданаларни қўйиб юборайлик, оналарининг ол- 
дига боришсин, бизни дуо қилишади, кейин икковимиз 
ҳам жаннати бўламиз, ўша ерда қўрғошин 
қуйилган 
ошиқлар ҳам кўп бўларкан, бирга ўйнаб юрамиз деган- 
дим, дарров рози бўлиб, уйларидан 
катта қайчи олиб 
чиқди. Кейин ўртогим энгашиб турди, мен елкасига чи- 
қиб тўрни қийт-қийт қилиб кесиб, бечора бедананп олиб 
ҳовучимда ҳам ушлаб кўрдим, илиққина экан, юраги 
ҳам гуп-гуп қилиб уриб турибди. Қўйиб юборгап эдим, 
шунақа хурсанд бўлдики, шунақа хурсанд бўлдики, пир 
этиб бориб остонага қўнди-да, ўша ерда туриб раҳмат 
сизларга, ҳозир бориб онамга айтаман, сизларни дуо қи- 
лади, укаларпм ҳам дуо қилади, сизлар энди жапнати 
бўласизлар деяётгандек, сап-сариқ кўзларини мўлтиллатиб 
бизга аяча тикилиб 
турди-да, 
кейин гшр этиб ҳовлпга 
чиқиб кетди.
— Ана кўрдингми, бизни дуо қилди,— дедим севиниб.
— Кўрдим,— деди ўртоғим,— қайчини менга бер энди, 
мен ҳам биттасппи чиқарай, ахир жаннатга бирга бора- 
миз-ку.
Энди мен энгашиб турдим. Муродхон елкамга чиқди.