Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

тапиллатиб тепиб, уйнн чангитиб қарсак чалиб юбордик. 
Роҳила қиз тўхтаб, орқаспга ўгирилиб:
— Одобли қиз овқат ичаётганпда қошиқни яламацди, 
кейин лабпни ҳам чапиллатмайдн, бпламан, ҳаммасинп 
биламан. Кейин мишиғи оққанда 
енгига 
артмайди,— 
деди-ю, бошини энамнинг кўксига беркитиб олди. Уялпб 
кетди шекилли. Уялмаса ҳам бўларди, тўғрнми? Одобли 
бола мшниғини ростдан ҳам енгпга 
артмайди. 
Ундан 
кўра чўнтагидан рўмолчасинп олиб ўшанга артади... Бо- 
божоним Роҳила қизпи эркалаб, олтита ёнғоқ берди. Бпз 
ҳаваспмиз келиб, ў ҳ-ҳў , Деб юбордик.
— Хўш,'меҳмонларим, энди кимга навбат берамиз?— 
сўради 
бобожовжм.
— Навбат меники,—ўрнидац туриб бобожоним томоп 
қараб юра бошлади Муродхон ўртоғим.
4— 170
. / А
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

— Кани бошлаивер, жо^ишгда турпб антавер, ўглп.\г.
— Й ўқ, аввал ёиғоғимнц берасиз.
— Тартибнп бузма-да, ўғлпм.
— Алдайсиз, Аҳмадқул бобом ҳам анави куни алда- 
ган. Сен яхпш бнлмас экансан, гдеб монга пуқул нуч 
ёнгоқларни бергап... Бермасангиз айтмайман.
Бобожоним унга иккита ёпғоқ 
узатуши,' у 
бўлса 
одобли бола ўйннини бошлаш ўриига, ўчоқ бошига ўтнб 
тешанинг орқаси бнлап ёнгоқларнни чақиб, мағзини шош- 
масдан ея бошлади. Бпрпас кутдик, 
нккннас 
кутднк, 
охири зерикиб, қарсак чалиб уят, уят, уят, деб унни боши- 
мизга кўтардик. Муродхон шовқин босилгач:
— Ўригимниям берсангнз кегпш ўннайман,— дедн.
Бобожоним ҳовучида ўрик узатувди, шошмасдан чўп-