Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

аптаверсам, одобли қиз кшшмларшш ҳамиша озода ту- 
тади... ака-укаларшш сизлаб чақпради.
— Баракалла, қизим, 
билганларингнинг ҳаммаснни 
айт... Энг катта мукофотни с-енга бераман шекилли.
— Ундан кейин меҳмонлар келганда, хуш келибсиз- 
лар, дейди. Кетпшаётганида, вой, мупча 
шошяпснзлар, 
яна келинглар бўлмаса, тез-тез келнб туринглар, дейди..-
Одобли қиз ўйини шу ерга етганда Матмуса бобомнпнг 
кичкина қизп ўрнндан туриб, вой, холажон, Санамхон 
менинг одобимни айтиб қўйяптн-ку, буларпи менга бувпм 
ўргатган, деб сал бўлмаса йшғлаб юбораёзди.
— Ҳечам-да,—деди Санамуви,— мен 
ўзимнннг энам- 
дан ўрганганман.
— Энанг биздан ўғирлаб олибди, бўлмаса ўғрн экая, 
уят,— деб Дилбархон Санамбуви томонга аста-секин кела 
бошладп.
. Икковлари бир-бирларига тикилишиб, уришай-уришай 
деб қолишди. Э , урншмаса бўларди-да, 
ўйииимиз энди 
расво бўлади. Карсак чалпб юборундпк, унга ҳам парво 
қилишмади. Энди бир-бирларига жудаям яқиялашиб қо- 
лншди. Менинг энам ўзи яхшн-да, жудаям ақлли, икков- 
ларини икки қўлтиғнга олиб пешоиаларидан чўпнллатиб 
ўпиб, яраштпрди-қўпдп. Опажопларим, асал 
қизларим, 
деди кейин, осмон ҳамманнкн бўлгани каби, қуёш ҳамма 
ники бўлгани каби одоб сўзларн ҳам ҳамманики бўлади. 
Спзлар, асал қизларим, осмонга қараганларинг билан ос- 
мон адо бўлиб қолмайди, тўгрими? Ҳар бттрларнпг ўз уй- 
ларингда туриб одоб сўзш ш айтганларииг 
билап одоб 
ҳам адо бўлиб қолмапдп... Одоб ҳам, офтоб ҳам ҳамма- 
пикн...
Биз бетоқат бўлиб навбатнмиз качон келади, деб кута- 
ётгандик, чидаёлмай қарсак чалиб