Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

— Сезмайди, донг қотиб 
ухлаб 
ётибди,— энам ҳам 
шивпрлади.
— Нима бўлгандаям бола-да, битта-яримтаспга аптпб 
кўядпмн деб дўрқаман.
— Цўрқманг, отаси, омборхонани қулфлаб қўямиз.
— Бечора эшон ҳазратлари,— ншвпрлац бошлади бо- 
божопим,— кўп қийиалибдилар-да. Мелпса 
йпгптлардан 
бпри савоб бўлар деб ўзи бош бўлпб қочирнбди. Яхши 
одам кўп-да, онасн... Коронпг тушгунча суви пўқ ариқда, 
кўпрпкшшг остнда ётпбдилар-а...
— Воп шўрнм, музлаб қолгандирлар?
— Музлаш ҳам гапмп, тилларп 
гапга 
келмаянти... 
Бизппкпга яхши келибспз, хплват Ж011, бола-чақа йўқ, 
кнрдп-чпқди кам, дедим. Тпрпк эканмап, худо хоҳласа, 
снзни эҳтиёт қпламан, дедм.м. Шўрпнг 
қурғур, юм-юм 
йпғлайдп, дегин... Оиаси, тур, 
озгпна сут 
қайнатгин, 
асал қўшнб ичирайлпк.
— Отаси, майли, ҳазратпмни эҳтиёт қнлайлнк, савоб 
бўла*ди, бу дунёдап савобдан бошқа яна шша ҳам олиб 
кетарднк...
Лна шунақа гаплар бўлавердп. Ҳ а , билдпм, ҳаммасшш 
бплдпм, эшон бувам қочпб бнзникпга 
келпбдплар. Мея 
бўлсам қўппмнз тугяпти деб ўйлабман-а? Мендан яшп- 
ришмоқчп, кўчага чпқнб ўртоқларига аптпб бррадп, деб ўи- 
лашаётгандпр-да, ҳечам айтмасдим... Е п л ган тп ш энам 
билан бобомга ҳам сездпрмайман. Э, бу бола барибнр ап- 
тпб берадн, деб бочора 
Эшонбобомни кўчага 
чнқариб 
юборпшадн, совуқда қаёққа борадилар, тўғрими, кейпн 
мелпса амакплар яаа қамаб қўйишади-ку? Й ўқ, айтмап- 
дган, антмаймап. Ҳ а, ҳа, менам энам билан бобомнп ал- 
дайман. Ҳеч антмаиман... уйқу коляпти, пўқ, ухлайман, 
ухлайман.