Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

чаим 'очш; эди, кучоклаб 
бода 
олнб 
чпққанман... Ҳ а г 
бўлди, Эшон бувамни ш у ерга беркнтишган... Ичига қаи- 
дан кнрдим энди? Бурчат.да т.ешнк бор, Ҳайнтвой билак 
яшинтўпалоқ ўйпагашшпзда .мен ўша ердан ўтнб берки- 
ниб олардпм. Ҳечам тополмасшг. 
Бориб 
қарасам, эски 
тўини буклаб тиқиб қўйишибди. Лста, овоз чиқармасдан 
ўтиб олдпм. Олдин кўзим я.чши 
кўргунча 
жнм ётдп.м, 
нафасимшг чнқармадим, кенин паригп бурчакда, жўхори 
ноя билаи тўсилган жоида 
бобожошшнпкига 
ўхшаган 
катта калиш турганинп кўриб қош им. Сомош ш нг.усти- 
даи сургалнб, эмаклаб 
бораётгандим, 
тўсатдац калнш 
йўқ бўлиб қолди. Ажина бўлса-я, деб ўпладггау энажо- 
нпм ҳар куни дуо ўқнйдп, бизникнда ажнна бўлмайди, 
\деб ўйлаб қорнимни муздай сомоига боснб жнм ётавер- 
дим. Поянннг уёгп ёришиб, ҳамма нарса кўрина бошла- 
ди. Ҳ а , олдшг типна баробар қилнб 
сомон тўшашибди, 
кейпц кигиз ёзишибди, кейнп кўрпа 
солишибди, кейшг 
Эшои бобогнг ётқизпб, устинн ўраб ҳалг қўйишибди. Знгон 
боболг тескари толгонга қараб пиш-пиш ухлаб ётибдилар,. 
қараб туравердим, 
туравердил1... Ахпйри 
зернкпб. иоя- 
ппнг орасидап қўлимнп узат;шм-да, кўрпанц тортиб:
— Бобожон, бобожон,—доя шивирлай бонтладнлг.
— Ҳа?! —Эшон бобол! уйғоқ 
эканлар, 
ўргшларпдан 
туриб кетаёздплар.
Оқ кўйлаклари устпдан бобомшгкига ўхшагаи гпшча 
ҳалг кийиб олибднлар. Поянпнг орасидан бо ш тпш ўтка- 
зиб:
— Б у лгенман,—дедпм.
— Ўтакалпш ёраёздинг-ку, болам. Кимсан ўзн?