Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

с*1сшш устидан княдиган катта калишини кийпб чиққан 
экан, ичи қорга тўлиб қоптн. Санамбуви уч ёшли Роҳила 
деган қўғирчоққа ўхшаган сингилчаси бор эди-ку, ўша- 
ниям эргаштириб, чнқибдп. Дилижон отасинннг қул^қли 
телпапши кийиб чиққан экан, бети кўрппмай, ҳеч кимга 
ўхшамай ўтирпбди.
Бобожоним, ҳар бирига алоҳида-алоҳида тикилиб, бу 
кимнинг боласн, бу кимнинг набнраси, деб сўраб чиқди. 
Энажоним галвирни тўлдириб ёнғоқ,.мнрсанжали ўрпги- 
миздан олнб чпқиб, бобомнинг олдига қўйди-да,
— Ҳой, отаси, бошламайсизми?—деб қистади.
— Х ўш , ўғил-қнзларим, 
жажжи 
меҳмончаларим,— 
деди бобожоним,— одобли бола ўйиншга 
биласизларми 
ўзи?
— Биламиз, ҳаммамиз биламиз,—дедик чувиллашиб.
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

— Кимдац бошлаймиз бўлмаса?
— Меидан,—сакраб ўрнидан турди Абдуҳалим.
— Сен кпмшшг набираси бўласан?
— Раимцори бобонинг.
— Бобонг кўршшапдц, тиичликми?
— Қўқонга майиз сотгани кетган, эиам кўтарганига 
сотиб дарров қаитиб келинг, савдолашиб нақтни ўтказ- 
манг, деганди, бобом ншингни қил, ўзим 
биламан, деб 
кетган.
— Лекин бобонг манизни яхшц 
қуритади-да... Хўш , 
қапи ант-чи, ўғлпм, одобли бола қанақа бўлади?
— Одобли бола... эслн бўлади,— шошнлиб қолдн Аб- 
дуҳалн.м.
— Яна?
— Йнқилиб тушганда йиглаб ўтирмай, дарров ўрии- 
дан турнб кетаверади.
— Яхш н, яна қанақа бўлади?
— Яна, укаси йпқилганда ўрнидан турғизиб, йигла- 
ма, укажоним, пиғлама, деб елкасини силаб қўяди.
— Хўш ,. яна қанақа бўлади?