Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

— К ўп бераман.
О ҳ, қандай яхши бўлди-я! Маза қиламиз энди. Бобо- 
жонлм ўзп яхшн-да, энам ҳам, мен ҳам яхшнман, ҳам- 
мамиз яхшимиз. Одобли бола ўйшга — зўр ўйин. 
Ким 
одоблп бўлса, 1ўша ёнғоқни кўп ютади. Ўрик ҳам, майиз 
ҳам ютади. Ҳ ў л қор ёғиб, шамол келаётган кунн Аҳмад- 
қул бобомншшда ўйяаган эдик, мен ҳаммасидан зўр чпқ- 
қанман, бнр халта ёнғоқ ютганман, 
чўнтагим 
маинзга 
тўлиб кетган. Фақат ёнғоқнн кўп емаслик керак. Энажо- 
ннм, қўй, бас қил 
эвди 
десаям, 
ишингизни 
қилингу 
ўзимнииг ёнғоғим, деб чақиб еявердим, 
охири томоғпм 
огриб қолди. Эрталаб турпб эна десам, индамайди. Кейии 
билсам, овозим чиқмай қолган 
экан. Энди 
ютсам, кўп 
емайман, нккита-иккитадан ионга 
қўшиб 
ейман... Эи, 
қандай яхшн бўлди-я! Энажонимнинг тикиб турган чоки- 
ни отиб ташлаб, бўйнига осилиб 
олдим. 
Бирга чиқиб 
айтампз, болалар менга ишопмайди, эпалари иссиқ сан- 
далда жимгнна 
ётсант-чп, деб 
уришиб 
беради, бирга 
чиқасиз, деб ҳовлига судрай бошладим.
— Вой, энагинанг ўргилсин-ей,—деб 
қўйди 
охири 
энажоним.
Ҳаммасннп айтдик, кўча бошидаги Ғулом бббоники- 
гача борднк. Уйимнз болага тўлиб кетай деди. Биласиз- 
ку, чорҳари уйимиз жудаям катта. 
Энажопим ҳаммаси- 
шшг тагига меиинг тўйимга атаб тиккаи якандозларидан 
тўшаб:
— Х у ш келибсизлар, меҳмоилар!—деди.
Ҳайптвой ўйин бошланиб қолса, тагин кеч қолмайин 
деб, қўрқиб этигшга кшшшпа чидамай, бобосининг маҳ-