Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

айлана 
олмас экан. 
Шунда одамлар, 
э худо, Ҳапдар шамолинпни юбор, дея илтижо қнлишар- 
кан. Ухлаб қолган учинчи ўғил ўрнидан 
туриб дарҳол 
дуо ўқиркан, енгил-енгил шамол эса бошларкан. Болалар 
кўчага югуриб чиқишиб, сакрашиб-прғишлашпб:
Ҳайдар ишмол эсяпти,
Далаларни кезяпти.
Бўз далага цўш чицар,
Тўртта эмас, беш чицар,
Ҳайдар шамол эсяпти-,
Булутларни цувяпти,
Энди улар дам олар,
Экин-тикин мўл бўлар
,— 
деб ашула айтишаркан.
Бўз ерларга дои-дунларни экиш, ариқларни тозалаш, 
ҳовузларга сув қуйиш бошланаркан. 
Марвартак тутлар 
аста-секип шира йиғаркан. Ўриклар 
сарғаяркан, гилос- 
лар ранг олиб, эбола, мени есанг-чи, деб чақира|ркан... Гоҳо 
қуёш қора булутлар ортига 
беркиниб 
олиб, ҳафталаб 
ўзинн кўрсатмай ҳам қоларкан. Бутун оламда ҳарорат 
иасайиб кетаркан, буғдойлар нмшмай, маккалар ўсмай, 
шолнлар униб чиқмай тек туришавераркан. Ш унда одам- 
лар э, худо, қуёшингга айт, жамолшш кўрсатсиц, дея 
туну кун нлтижо 
қила 
бошларкан. 
Илтижо художўй 
кепжа ўғилнинг қулоғига ҳам эшитиларкан.
Б у азамат дарҳол ўрнидан туриб, 
юз-қўлини ювиб, 
таҳорат олиб, билгац дуосини ўқиркан. Эртасигаёқ қуёш 
чарақлаб чиқнб, еру осмонга қайиоқ-қайноқ нурлар тў- 
киб, экннларни яшнатиб 
юбораркан. 
Экиа-тикиплари 
яшнаганшш 
кўрган 
деҳқшглар 
хурсанд, 
боғбонлару 
чорвачнлар ҳам хурсанд-ҳаммаёқда хурсан)дчилик бошла-