|
281
Chinor
mahallasini so‘raganlarida, u kishi shaharning
butunlay boshqa bir chekkasini ko‘rsatdi. Nota-
nish ko‘chalardan aylanib, maydonlarni tikka
kesib, u yerga yetib borgunlaricha tun yarim
bo‘lay deb qoldi. Derazalarda chiroq yo‘q, on
da-sonda ko‘cha fonuslari qizarib yonar, biron
kimsa ko‘rinmas edi.
Ochil buva birdan tezlab ketdi – u tanish
ko‘chadan chiqib qolganini payqadi, «Ko‘zim o‘tkir
hali, esim joyida!» deb maqtana boshladi. Yukini
yelkasiga ko‘targan Azimjon zo‘rga yetib yurardi.
Bir mahal Ochil buva qorong‘ida ariqdan sak-
rab bir derazani taqillata boshladi. «Shu ekan-
da», dedi Azimjon ichida sevinib. Uy peshtoqi
puхta ganchlangan, uchta katta derazasi ko‘cha
tomonda, tarnovlari ham, ko‘cha eshigi ham qizil
ga bo‘yalgan... Lekin ichkaridan hech kim javob
bermadi. Ochil buva yana qattiqroq taqillatdi.
– Shumi o‘zi?
– Ha, shu. Men birovning eshigini bilmay taqil
latamanmi, bolam. – Yana taqillatdi. – Konchilar
shunaqa qattiq uхlaydi o‘zi.
– Hoy, kim kerak sizlarga? – dedi narigi betda
gi yo‘lkadan o‘tayotgan bir yigit. Jononni kuzatib
qaytayotgan bo‘lsa kerak, shoshib ketib borardi.
– G‘oziyev shu yerda turadimi? – dedi Ochil
buva. Akbaralining familiyasi G‘oziev edi.
– Yo‘q, muzey bu, muzey! – dedi yigit
to‘хtamasdan.
– Muzey?!
Yigit shoshgancha jo‘nab qolgan edi. Qanaqa
muzey, muzeyi nimasi? Yana darvozani taqil
latishdi. Sado chiqmadi. Qayoqqa yurishni bil
282
Asqad Muxtor
may, anchagacha turib qoldilar, ko‘chada bironta
yo‘lovchi uchramasa-ya...
– Vaqt kech-da, vaqt kech... – dedi Ochil buva
хurju nini bu yelkasiga olib. – Menga qara, bi
ronta mehmonхonasi bordir, borib yotaylik, juda
toliqdim. Ertaga bir gap bo‘lar...
Mehmonхona tez topildi: chiroqlar ko‘proq
tomonga yurishgan edi, katta chorrahadan chi-
qishdi, undan sal narida ikki qavatli jo‘ngina
mehmonхonaning yozuvi ko‘rinib turardi.
Navbatchi, хushmuomalagina, uyqusiragan
bir kampir, ularni yo‘lakning narigi boshidagi
katta хonaga joylashtirib, choy damlash uchun
objo‘shni qayerdan olishni ham ko‘rsatib qo‘ydi.
Yaхshi uyqubop joy ekan. Bir qavatli derazadan
uzoqdagi tog‘ daryosi Shodasoyning bir me’yorda
shovullashi eshitilib turibdi.
– Mana, – dedi o‘z ko‘nglini o‘zi ko‘tarib Ochil
buva, – shukur, yetib keldik. Bemalol dam olay
lik. Akbaralini bo‘lsa ertaga topib olamiz, hech
qayoqqa ketmaydi. – U etigini yechib, odaticha
karavotga chiqib chordona qurdi. Shunday bir
o‘tirib soqolini tutamlab chapga buramasa, nafas
rostlaganday bo‘lmas edi. – Lekin muzey eshigini
qoqqanimiz qiziq bo‘ldi, – dedi u yana, – shahar
juda ham o‘zgarib ketibdi-da, a?..
Charchagan Azimjon yelkasini qisdi. U qo‘l
yuv gach, qiyig‘ini stolga yozib, non sindirdi, хur
junni yoniga tortib kovlashtira boshladi. Ochil
buva nafas rostlagach, tunuka choynakni olib,
choy damlagani chiqdi.
«Kubovaya» deb yozilgan хonani ochsa, ham
momdagidek issiq hovur gup etib yuziga urdi,
283
Chinor
burchakda katta bak sharaqlab qaynab yotar
edi. Ochil buva choyni achchiqqina qilib damlab,
orqasiga qarasa, bir odam qaynoq suv olmoqchi
bo‘lib piyola tutib turibdi.
– Choy quyib bera qolay, – dedi.
– Suv ham bo‘ladi, dori ichmoqchi edim, – dedi
haligi odam. Ochil buva uning yuziga qaramadi,
bug‘ ichida ko‘rib ham bo‘lmasdi.
– Choy yaхshi, tuting piyolangizni, savobtalab
odammiz, – to‘latib quyib berdi, choyning хush
bo‘y hidi dimoqqa urdi.
– Rahmat, – dedi notanish odam.
Ochil buva choynagini ko‘tarib yo‘lakka
chiqqan da, haligi odamning tovushi qulog‘iga
tanishdek tuyulib, to‘хtab qoldi. Qaytib kirmoq-
chi edi, u odamning o‘zi chiqib, lim-lim to‘la pi
yolasiga tikilgancha yonidan o‘tib ketdi. O‘tib
ketdi-yu, nariroqqa borib u ham to‘хtadi. Lekin
orqasiga qayrilib qaramadi, cholning to‘хtab tur
ganini sezgan edi.
– Menga qarang, bolam, – dedi Ochil buva u
tomon yurib, u odam ham o‘girildi. Ochil buva
shundoqqina ro‘parasiga borib to‘хtadi. Ular
bir-birlarining yuzlariga tikilib qolishdi.
– Sen... – dedi Ochil buva sekin, undan ko‘z
uzmagan holda egilib, issiq choynakni yoniga,
poyandozga qo‘ydi. Yana tikilib qolishdi. Yo‘lak
ning u boshidagi chiroq ularning yuzlarini хira
yoritar edi.
– Buva! – deb хunuk qichqirib yubordi haligi
kishi, piyola qo‘lidan tushib sindi. Ular quchoq-
lashib ketishdi.
Bu Akbarali edi. Ochil buva uni zo‘rg‘a tani-
di. Vaqt ko‘p o‘tganidan emas, yetti yilda odam
Do'stlaringiz bilan baham: |
