5 – мавзу: Жамият ва инсон фалсафаси. Мавзу режаси

Жамият тўғрисидаги қарашлар тарихи: Жамият ғоят мураккаб ва кўпқиррали ҳодиса бўлиб, муттасил равишда ўзгариш ва ривожланиш хусусиятига эгадир. Жуда қадим замонларданоқ инсониятнинг улуғ мутафаккирлари жамият моҳиятини билишга ва инсоннинг жамиятдаги ўрни ва ролини белгилашга ҳаракат қилганлар. Турли тарихий даврларда мифологик, диний, илмий ва фалсафий қарашлар жамиятнинг келиб чиқиши ва ривожланиши тўғрисида муайян билим, тасаввурлар ҳосил қилишга имкон берган. Давлат ва жамият, ижтимоий муносабатлар ҳақидаги дастлабки тасаввурлар қадимги Бобил, Миср, Ҳиндистон, Марказий Осиёда вужудга кела бошлаган. Зардуштийлик динининг муқаддас китоби «Авесто»да, қадимги ҳинд эпослари бўлмиш «Маҳабҳорат», «Рамаяна», «Калила ва Димна»да жамият, инсон, ижтимоий муаммолар ўз ифодасини топган.
Инсоният маънавияти юксалиб боргани сайин жамият тўғрисидаги қарашлар ҳам тобора такомиллашиб борган, жамият тўғрисидаги ўта содда диний-мифологик қарашларга нисбатан анча мураккаб ва ишончли илмий-фалсафий қарашлар вужудга келган.
Жамият муаммоси қадимги юнон файласуфлари қарашларида марказий ўрин тутади. Платон ва Аристотель таълимотида жамият, давлат масалалари муҳим ўрин тутади. Платон жамиятга тизим сифатида ёндошиб, унинг таркиби, давлат бошқаруви ҳақида қимматли фикрлар билдирган. Аристотель жамиятни ўрганувчи фанлар орасида сиёсатга алоҳида ўрин берган. Унинг фикрича, жамият сиёсий мавжудотлардан ташкил топган.
Жамият тўғрисидаги изчил илмий-фалсафий қарашларнинг ривожланишига Марказий Осиё мутафаккирлари, қомусий билим эгалари: Фаробий, Абу Райҳон Беруний, Ибн Сино сингари улуғ мутафаккирлар салмоқли ҳисса қўшганлар. Уларнинг илғор қарашлари кўп асрлар давомида ижтимоий муносабатларни такомиллаштириш, комил инсон шахсини шакллантиришда муҳим аҳамиятга эга бўлди ва ҳозиргача ўз аҳамиятини сақлаб келмоқда.
Абу Наср Форобий асарларида жамият муаммоси фалсафий таҳлил қилинган. У Платон ва Аристотель асарларига таяниб, жамиятнинг келиб чиқиши асосида табиий эҳтиёжларни қондириш ётади, деган назарияни илгари сурган. Табиий эҳтиёж кишиларни бирлашишга, жамоага уюшувига, ўзаро ёрдамга олиб келган. Ўзаро ёрдам туфайли эҳтиёжлар қондирилган. Кишилар ўртасидаги ўзаро ёрдам жамиятни келтириб чиқарган. Инсоният жамияти турли халқлардан ташкил топган бўлиб, улар ўзаро бир-бирларидан тиллари, урф-одатлари, малакалари, хусусиятлари билан фарқланадилар.
Форобий жамиятларни фозил ва жоҳилларга ажратади. Фозил шаҳар юксак ахлоқли ва маърифатли кишилар томонидан бошқарилиб, бу давлат шаҳар аҳолисининг ўзаро кўмаклашувига, бир-бирига ёрдам беришга асосланади. Одамларга нисбатан уларни бирлаштириб турувчи ибтидо – инсонийликдир. Шу туфайли одамлар одамзод туркумига оид бўлгани учун ҳам ўзаро тинчликда яшамоқлари лозим.¹
Абу Райҳон Беруний ва Ибн Сино биринчи бўлиб жамият қандай пайдо бўлган, деган саволга илмий асосда жавоб беришга ҳаракат қилганлар. Инсоният жамиятининг пайдо бўлиш сабабларини одамларда ақл ва тафаккурнинг ривожланиши, кишиларнинг бирдамликка бўлган табиий эҳтиёжи билан боғлаганлар. Ибн Сино жамиятдаги ижтимоий тенгсизликни нормал-табиий ҳолат эканлигини таъкидлаган. Меҳнатнинг ижтимоий тақсимланиши жамият тараққиётида муҳим аҳамиятга эга эканлигини асослашга ҳаракат қилган.
Абу Али Ибн Сино «Ишорат ва танбиҳот» асарида инсон ўз шахсий талаблари жиҳатидан бошқалардан ажралган ҳолда яшай олмайди, чунки у инсониятнинг бошқа вакиллари билан муносабатда бўлибгина, ўз эҳтиёжларини қондириши мумкин»² деб ҳисоблайди. У инсонларнинг жамиятдаги ўрнига кўра 3 гуруҳга бўлади:
а) давлат идораларида хизмат қилувчи ва жамиятни бошқариш иши билан шуғулланувчилар;
б) хом-ашё ва зарурий маҳсулотларни ишлаб чиқарувчилар;
в) давлатни қўриқлаш, уни турли ташқи хужумлардан сақлашни таъминлайдиган харбийлар.
Абу Райҳон Беруний биринчилардан бўлиб цивилизацияларнинг пайдо бўлишида табиий-географий муҳитнинг тутган ўрнини асослашга уринган. У жамиятни идора қилиш ва бошқаришнинг моҳияти азият чекканларнинг ҳуқуқларини ҳимоя қилиш, бировларнинг тинчлиги йўлида ўз тинчлигини йўқотишидан иборат, деб билган.³
Алишер Навоий ўз асарларида «идеал жамият» қиёфасини чизган.
Марказий Осиё мутафаккирларининг жамият тўғрисидаги қарашлари кейинчалик европалик олимлар томонидан янада ривожлантирилди. XIX аср ўрталарига келиб жамиятни илмий асосда тадқиқ этиш, унинг ривожланиш истиқболларини олдиндан кўриш, етилган ижтимоий муаммоларни илмий асосда ҳал этиш ҳаётий заруриятга айланди. Бу даврда табииётшунослик фанлари соҳасида эришилган улкан кашфиётлар олимларни жамият тўғрисида ҳам илмий назария яратишга рағбатлантирди. Табииётшунослик фанларининг илмий билиш методларини жамиятни билишга татбиқ этиш яхши натижалар бериши мумкин, деган хулосага олиб келди: жамият тўғрисидаги илмий назария - социология фани вужудга келди. Ижтимоий фалсафа социология ва бошқа ижтимоий фанларнинг хулосаларига таяниб, жамият тўғрисида яхлит таълимот ва дунёқараш яратишни ўз олдига мақсад қилиб қўйди. Европа ижтимоий-фалсафий тафаккури жамият тўғрисида яхлит таълимот яратгунига қадар ғоят машаққатли ғоявий кураш йўлини босиб ўтди. Европа ижтимоий фалсафаси илм-фан хулосаларига таяниб, жамиятнинг пайдо бўлиши ва ривожланиш хусусиятлари тўғрисида изчил таълимот яратишга қаратилган эди. Жамият тўғрисидаги фалсафий фанга асос солган француз файласуфи О. Конт (1758-1820) эса жамиятнинг пайдо бўлиши ва ривожланишини инсониятнинг маънавий тараққиёти маъсули сифатида талқин этди.
XIX асрнинг ўрталарида жамият, унинг моҳияти, тараққиёт истиқболларини ўрганиш ҳаётий зарурат даражасига кўтарилди ва айнан шу зарурият фалсафа фанидан ижтимоий фалсафанинг ажралиб чиқишига ва махсус фалсафий фан сифатида шаклланишига сабаб бўлди.
Ғарбий Европанинг Г.Спенсер (1820-1907), Дюркгейм (1858-1917, М.Вебер (1864-1920) сингари олимлари, шунингдек К.Маркс (1818-1883), Ф.Энгельс (1820-1895)лар жамият ҳаётини мураккаб ижтимоий тизим сифатида тадқиқ этдилар.
Инглиз файласуфи Г.Спенсер жамиятни табиатнинг ажралмас бир қисми, умумий эволюцион жараён сифатида тушунтирди; жамият ва табиатни бир-бири билан қиёслаш орқали улар ўртасидаги ўхшашлик ва тафовутларни кўрсатди. Жамият моҳиятини билишда ижтимоий дарвинизм, психологизм (фрейдизм, инстинктивизм, халқлар психологияси), марксизм сингари фалсафий таълимотлар муайян роль ўйнади. Бундай ижтимоий фалсафий қарашлар ҳозирги пайтда таназулга учраб ўз аҳамиятини йуқотган бўлсада, жамият моҳиятини илмий асосда билиш йўлидаги уринишлар эди дейишимиз мумкин. Ҳозирги замон ижтимоий фалсафаси ана шу таълимотларнинг бирёқлама, хато ва ижтимоий амалиётга зид ва у тасдиқламаган томонларини янада такомиллаштириш асосида қарор топди.
Жамият тўғрисидаги ҳар бир фалсафий таълимотда конкрет тарихий даврнинг руҳи, маънавий салоҳияти ўз ифодасини топади. Гегель ибораси билан айтганда, жамият фалсафа орқали ўзлигини англайди.
Жамиятлар очиқ жамият, ёпиқ жамият, ахборотлашган жамият, фуқаролик жамияти каби шакл ва кўринишларга эга.
Очиқ ва ёпиқ жамият тушунчаларини ижтимоий фалсафага инглиз олими Карл Поппер (1902-1994) киритган. У ёпиқ жамиятни тоталитар сиёсий тузумнинг маҳсули сифатида таърифлайди. Очиқ жамиятда фуқаролар шахс ҳисобланади. Бундай жамиятда муайян қарорларни қабул қилишда фуқаролар қатнашадилар. Карл Поппер очиқ жамиятни бозор иқтисоди (бозор эркинлиги) билан боғлайди¹.
Ахборотлашган жамият тушунчаси америкалик файласуф, социолог Олвин Тоффлер (1928 йилда туғилган) томонидан муомалага киритилган, у постиндустриал жамиятни ахборотлашган жамият, деб атайди. Ахборотлашган жамият деганда информация, ижодиёт ва интеллектуал технологиянинг аҳамияти ортиб борган жамият назарда тутилади. Бу жамият компьютерлар, лазер техникаси, биотехнология, ген инженерияси, информатика, электроника, телевидеокоммуникация ривожи билан боғлиқ равишда мавжуд бўла олади. Бу жамиятда асосий эътибор машиналарни ўзгартиришга эмас, балки кишилар онги ва маданиятини ўзгартиришга қаратилади.
Ижтимоий фалсафа фани доирасида идеал жамиятга нисбатан «фуқаролик жамияти» тушунчаси қўлланади. Гарчи фуқаролик жамияти тушунчаси истеъмолга нисбатан кейин киритилган ҳисобланса-да, аслида у ҳақидаги фалсафий фикрлар қадимий даврлардан шаклланган. Аристотель «Сиёсат» асарида фуқаролик жамияти муаммосига диққатини қаратган ва уни «полис» сифатида ифодалаган. Абу Наср Форобий «Фозил одамлар шаҳри» асарида фуқаролик жамиятига хос хусусият – бошқарувнинг жамоатчилик асослари ҳақидаги ғояларни илгари сурган.
Жамият моҳиятини фалсафий идрок этиш, унинг келиб чиқиши, таркиби, инсоннинг жамиятдаги ўрни ва роли каби масалалар ижтимоий фалсафанинг предметидир. Ижтимоий фалсафада жамият яхлит ва умумтарихий ривожланишда бўлган жараён сифатида моҳиятан ўрганилади. Инсон борлиғи ва ижтимоий жараёнлар умумий алоқадорликда таҳлил этилади. Барча ёндашувлар ва муаммоларнинг диққат марказида инсон билан жамият ҳамда жамият билан шахс ўртасидаги мураккаб ва кўп қиррали муносабатлар ётади. Зеро, фалсафий мушоҳададан мақсад охир-оқибат инсон, жамият, борлиқнинг моҳиятини, ўзликни англашдир. Мураккаб тизимга эга бўлган ижтимоий фанларнинг хусусий йўналишлари ёки махсус тармоқларидан (тарих, социология, психология, антропология, этнография, иқтисодий назария ва ҳ.лардан) фарқли ўлароқ ижтимоий фалсафа ижтимоий ҳаётни яхлит ва бир бутун ҳодиса, тизим сифатида ўрганади.
Ижтимоий фалсафа жамият тузилиши ва тарихий ривожланишидаги умумийликни очиши, ижтимоий ҳаёт соҳаларининг ўрнини кўрсатиб бериши, инсон борлиғи ва унинг ижтимоий моҳиятини ёритиши, инсоният тарихининг моҳиятини тушунтириб бериши билан бошқа хусусий ижтимоий фанлар учун ўзига хос методологик асос вазифасини бажаради. Бу услубий вазифани бажариш ижтимоий фанларнинг фундаментал йўналишлари орқали амалга ошади. Ўз навбатида, ижтимоий фалсафанинг ўзи ҳам бу фундаментал ижтимоий фанлар тадқиқотларига таянади, уларнинг натижаларини умумлаштириш билан ўзини услубиёт сифатида такомиллаштириб боради.
Жамиятни фалсафий таҳлил қилишда фалсафа, хусусан, ижтимоий фалсафа бир қанча хусусий тармоқларни ўз ичига олади. Улар орасида тарих фалсафаси, фалсафий антропология (инсон фалсафаси) каби йўналишлар муҳим ўринга эга.