Зюскинд янги аор двлоди — — цгошкёнт

бошқа бўлакланмайдиганроқ ҳидларга ажратди.
Бу ипларни ажратиш ва йигириш унга чексиз
лаззат бағишларди.
У тез-тез қайсидир уйларнинг деворига суяниб
ёки қоронғи бурчакка яшириниб - у ерда кўзла-
рини юмиб, оғзини ярим очиб ва бурун катакла-
рини кериб, чуқур, қоронғи, тинч оқувчи сувдаги
йиртқич балиқ каби қимирламай тўхтаб қоларди.
Қачонки охир-оқибат ҳаво оқими унга нозик ҳид
ипининг учини тутқизар экан, атрофидаги бош-
қа ҳеч нарсани эшитмай, у шу якка-ягона ҳидга
ташланарди, уни тутиб, илаштириб олар ва ўзига

---

«Ифор>
47
тортиб ўзида бир умрга сакдаб қоларди. Бу эскит-
дан таниш бўлган ҳид ёки унинг бирор тури бў-
лиши мумкин эди, бироқ у умуман янги, деярли
ёки умуман шу пайтгача туйган, ундан ҳам кўра
қўрган ҳамма ҳидларига ўхш амаган бўла оларди,
масалан, дазмолланган шойи ҳиди, жамбил чойи
ҳиди, кумуш билан нақшланган парча мато бўла-
ги, камёб мусаллас шишасининг пзжаги ҳиди,
тошбақа косаси ҳиди. Гренуй шундай унга нота-
ниш ҳидлар ортидан қуварди, уларни эҳтирос ила
тутар ҳамда балиқчи сабри ила ўзида жам этарди.
Тор кўчаларнинг қуюқ ҳидини тўйиб ҳидлар
экан, у ҳидлар нозикроқ бўлган, шабадага қо-
ришган ва атир каби таралган жойларга кетар-
ди. Айтайлик, оқшомлари кундузнинг кўрин-
мас, айни дамда ошкора ҳидлари узоқ сақланиб
қолган бозор майдонига. Гўё оломонда ҳали ҳам
савдогарлар қайнаётгандай, сабзавот ва тухум-
лар тўла саватлар, вино ва сирка тўла бочкалар,
зираворлар ва картошка ҳамда ун қоплари, мих
ва қотиргичлар тўла қутилар, балиқ пештахтала-