Зюскинд янги аор двлоди — — цгошкёнт

ўшанда қўлларига туш са қутурган наф рат билан
жазолашлари мумкин бўлган ўш а одам турарди.
Худди ўш а, икки кун аввал қонун бўйича рад
этиб бўлмас далиллар ва ўзининг тан олиши асо-
сида ўлимга маҳкум қилинган одам. Худди ўш а,
бир дақиқа олдин жаллоднинг ўлдиришини завқ
билан кутаётган одамлари. Бу ўш а эди, шубҳасиз
ўша!
Лекин барибир у эмас, у бўла олмайди, у қотил
бўла олмайди. Тепаликда турган одам аниқ бегу-
ноҳ эди. Шу онда буни ҳамма биларди - епископ-
дан лимонад сотувчигача, маркиздан кичик кир
ювувчигача, суд раисидан қўча боласигача.
Ва Папон буни биларди. Унинг темир қам-
чи ушлаган муштумлари титрарди. Унинг кучли
қўллари бирданига шундай кучсиз, тиззалари
шундай бўшашган, юраги ёш боланикидек ҳур-
как бўлиб қолди. У бу қамчини қўтара олмасди,
ҳаётда ҳеч қачон кичкина бегуноҳ одамга қар-
ши уни кўтаришга куч топмасди, оҳ, уни бу ерга,
юқорига олиб келишадиган лаҳзадан қўрққанди,
у ҳўнгради, тиззаси бўшашиб йиқилмаслик учун
ўзининг ўлдирадиган қамчисига таянишга маж-
бур бўлди - катта, қучли Папон!
Ва йиғилган ўн минг эркаклар ва аёллар, бо-
лалар ва кексалар худди шуни ҳис қилдилар:
улар номусига текканнинг жозибасига дош бера
олмайдиган кичкина қизлар каби кучсиз бўлиб
қолдилар. Уларни иштиёқ, нафислик, болаларча
ғўр севги, ҳа, худо шоҳид, кичкина ёвузга муҳаб-
батнинг қучли туйғуси қамраб олди, ва улар унга
қаршилик қила олмас, хоҳламасдилар. Бу қарши-
лик кўрсатиб бўлмас, ичдан келаётган ва ажойиб

---

«Ифор>
283
тарзда парчалайдиган, куйдираётган, нимаики