Зюскинд янги аор двлоди — — цгошкёнт

биларди ҳам. Бу туман унинг ўз ҳиди эди - мана
нима эди бу туман.
Энг даҳшатлиси шу эдики, Гренуй бу ўзининг
ҳиди эканини билса-да, унга чидай олмади. Ўз-
ўзига бутунлай чўкиб кетаркан, ўз-ўзини нима
бўлса ҳам, ҳидлай олмади!
Буни англаб шунчалик кўрқинчли ҳайқирди-
ки, худди уни тириклайин ёқиб юборишгандек.
Ҳайқириқ алвон меҳмонхонанинг деворларини
ёрди, қалъа деворларини бузди, юрагидан ёриб
чиқаркан, ўралар ва ботқоқлар узра, чўллар узра
учиб ўтди, кўнглининг тунги макони узра янгра-
ди, оловли бўрондек ҳалқумидан отилиб чиқди
ва ғорнинг бурилишларидан таш қарига, оламга,
Сен-Флур ясситоғи бўйлаб оқаркан, шиддат би-
лан ташланди, гўё тоғнинг ўзи қичқираётганга
ўхш арди. Уйғониб гўё уни бўғиб хавф солган чи-
даб бўлмас бадбўйни ҳайдаш гауриниб, қочмоқчи
бўлди. У ўл
1
удай қўрққанди, даҳшатли қўрқувдан
бутун танаси қалтирарди. Агар унинг қичқириғи
бу бадбўйни ёриб чиқмаганда, ўз-ўзига тиқилиб
қоларди - даҳшатли ўлим! Буни эсларкан, у қал-
тирарди. Ҳали ҳам даҳшатдан титраб-қақшаб ва
ўзининг қўрқувдаги, тартибсиз ўйларини тар-
тибга солишга уриниб ўтираркан, бир нарсани
англаб етди: ўз ҳаётини ҳеч бўлмаса бунақанги
даҳшатли тушни қайта кўрмаслик учун бўлса
ҳам ўзгартиради. Иккинчи марта бунга чидай
олмайди. У елкасига ёпқични ташлади ва ташқа-
рига чиқди. У ерда февраль охирларининг тонги,

---

166
Патрик Зюскинд
эрталаб эди. Қуёш чиққанди. Ердан нам тошлар,
пўпанак ва сув ҳиди келарди. Шамол аллақа-
чон анемонларнинг енгил ҳидици олиб келарди.