Зюскинд янги аор двлоди — — цгошкёнт

У офтобда исиниб ва тоза ҳаводан наф ас олиб
ғор кираверишида ерга ўтирди. Уни ҳали ҳам ўзи
қочиб келган бадбўйлик ҳақидаги хотиралар ва
елкасига қуйилаётган бахтиёр иликдик қийнар-
ди. Ташқи дунёнинг борлиги, ҳеч бўлмаса қочиш
мақсадида бўлса.ҳам , барибир, яхш и. Ер ости
йўлидан чиқар экан, ҳеч қандай олам йўқлигини
билиш чидаб бўлмас даражада даҳшатли бўлган
бўларди! Н а ёруғлик, на ҳид - фақат бу даҳшатли
уфунат, ичкарида, ташқарида, ҳамма ёқда...
Карахтлик аста-секин ўтиб борарди. Қўрқув ис-
канжаси бўшашди ва Гренуй ўзига ишонч ҳосил
қилди. Кун ярмига келиб у яна ўз совуққонлигини
касб этди. Бурнига кўрсаткич ва ўрта бармоғи-
нинг орқа томонини яқинлаштириб бармоқлари
орасидан наф ас олар, нам, анемонлар қўшилган
баҳор ҳидини ичига тортарди. Бармоқларида уму-
ман ҳид йўқ эди. У кафтини ағдарди ва ички то-
монини ҳидлади. У қўлларининг илиқлигини ҳис
қилди, лекин ҳеч нарсанинг ҳидини ола билмади.
Шунда у кўйлагининг дабдала енгини қайирди ва
тирсагининг букланадиган ерига бурнини тиқди.
У билардики, бу ҳамма одамнинг ҳиди бўлади-
ган жой. Бироқ ҳеч нарсанинг ҳидини билмади.
Кўлтиғи остида, оёқларида, иложи борича эгилиб
қўрган жинсий аъзосида ҳам ҳеч ҳид билмади. Бу
ҳайратланарли эди. У, бир неча мил масофадан
ўзга одамни ҳидидан биладиган Гренуй, ўз шах-
сий жинсий аъзосининг ҳидини бир қарич масо-
фадан ҳам билмади! Шзшга қарамай, у ваҳимага
тушмади, лекин совуққонлик билан фикр юри-
тиб, ўз-ўзига деди: «Гап менинг ҳидим йўқлигида

---

«Ифор>
167
эмас, ахир ҳамма нарсада ҳид бор. Гап, менимча