Зюскинд янги аор двлоди — — цгошкёнт

алвон қалъанинг алвон меҳмонхонасида уйтонма-
ди ва ҳатто қалбининг баҳорги ўтлоқларида ҳам
эмас, балки йўлак сўнгидаги тош ертўлада қаттиқ
ерда ваҳимали қоронғиликда уйғонди. Уни очлик
ва ташналик титроқҳа солар, кайф-сафо тунидан
кейин тўйиб ичган ароқхўрдек қалтироқ ва га-
закбости қийнарди. У ўз ғоридан эмаклаб чиқди.
Ташқарида сутканинг қайсидир бўлаги, тун-
нинг бошланиши ёки охири эди, бироқ ҳатто тун
ярмида ҳам юлдузлар нури унинг кўзларини олар-
ди. Ҳаво ьуборли, аччиқ, ўпкани куйдирувчидай,
ер юзаси - қаттиқ туюларди, у тошларга қоқинди.
Ва ҳатто нафис ҳидлар ҳам унинг дунёдан чиқиб
қолган бурнини чақар ва ёргудек эди. Гренуй, бу
кана, ҳудди ўз қобиғидан чиқиб, қип-яланточ ден-
гиз бўйлаб кезаётган қисқичбақадай сезгир бўлиб
қолганди.
У булоқ бўйига борди, қоядан намликни ялади
- бир-икки соат тинимсиз, бу азоб эди, вақт ту-
гамасди, уни таъқиб этган ҳақиқий борлиқдаги
вақт. У тошлардан бир неча бўлак пўпанакни узиб
олди, тиқила-тиқила оғзига тиқди, тошга ўтирди,
бзчпалар ва бир вақтнинг ўзида ер эди - ҳамма-
си тез содир бўлиши керак эди, тез, тез - ва те-
пасида қирғийлар айланаётган кичкина нимжон
ҳайвон каби бошини ичига тортиб ортига ғорга,
йўлак охирига, ёпқичи ёйилган жойга югурди. Бу
ерда у ниҳоят яна хавфсизликда эди.
У орқаси билан шағал уюмига суяниб, оёқлари-
ни йиғиб, қугарди. Энди у ўз танасини тинчлан-
тириши, гўё ниҳоятда қаттиқ силкитса ёрилиб ке-

---

«Ифор>
163
тиш хавфи бор идиш каби тамомила тинчланти-
риши керак эди. Аста-секин нафасини тинчлан-