Зюскинд янги аор двлоди — — цгошкёнт

170
Патрик Зюскинд
30
У кўрқинчли кўринарди. Сочлари тиззасигача
ўсган, сийрак соқоли - киндигига тушган. Тир-
ноқлари қушникига ўхшаб қолганди, кўллари ва
оёқларида эса, увадалар баданини тўсмаган жой-
ларда, парча-парча бўлиб териси кўчганди.
Биринчи учраган одамлар - Пьерфор шаҳри-
дан унча узоқ .бўлмаган далада ишлаётган
деҳқонлар - уни кўриши билан қичқириб қочди-
лар. Ш аҳарнинг ўзида у ш ов-шувга сабаб бўлди.
Юзлаб одамлар унга бир назар ташлаш учун кел-
дилар. Баъзилар уни сургундан қочган қочоқ деб
қабул қилдилар. Бошқалар у ҳақиқий одам эмас,
одам ва айиқнинг чатишгани, қандайдир ўрмон
махлуқи, дедилар. Бир собиқ денгизчи у океан
ортидаги Кайенналик ёввойи-ҳиндуга ўхшашини
тасдиқлади. Уни мэрнинг олдига олиб бордилар.
У ерда, йиғилганларни ҳайратга солиб ўз маъ-
лумотини намоён қилди, пойма-пой ва беўхшов
ифодаларга оғиз очди - ахир булар етти йиллик
танаффусдан кейин талаффуз қилинган бирин-
чи сўзлар эди - лекин дарбадар шогирд эканини,
унга қароқчилар ҳужум қилиб ғорга олиб кирган-
ларини ва у ерда етти йил асирликда тутганлари-
ни згмзгман тушунарли қилиб сўзлаб берди.
Бу давр ичида у на қуёш нзфини, на одамлар-
ни кўрганини, қоронғиликда кўринмас кўл тутган
саватдан овқатланганини ва, охир-оқибат, зина
ёрдамида ўзини ўғирлаганлар ва қутқарувчилар
ҳақида ҳеч нарса билмасдан озод бўлганини айт-
ди. Бу ҳикояни у ҳақиқатдан кўра ишонарлироқ
бўлгани 
учун.
тўқиди, бу ҳикоя шзгнинг учун ҳам
ишонарли эдики, ҳақиқатданам, шундай қароқ-
чилик ҳужзгмлари Оверни, Лангедок ёки Севенна

---