S h a n t a r a m

YİRMİ 
dördüncü
 
bolum
Sokağa neşeli bir hırsızlık havası hâkimdi. Motorumu Leopold’ün önüne, 
yapışkan sokak satıcılarının kertenkele gözleriyle etrafı gözlediği bankın 
oraya koydum. Önce sola, sonra sağa baktım. Tam düşüncelerim o gölgeden, 
Lisa’nın gölgesinden uzaklaşıyordu ki, bir ses duydum.
“Lin! Ben de seni arıyordum!”
Stuart Vinson’dı ve sinirlerinin gergin olduğu her hâlinden belliydi. Buna 
sevindim. Lisa’yla yaptığımız ve hiç anlayamadığım konuşmadan sonra zaten 
asla anlamadığım bir adamın bir de gergin olması kafamı dağıtmam için iyi 
bir fırsattı.
“Ne haber, Vinson?”
“Ya acil bir durum var. Yardımın gerek. Sen Colaba’da birkaç polis tanıyor­
dun, değil mi?”
“Neden?”
“Ufak bir ricam olsa, bir güzellik yaparsın herhâlde?”
“Kiminle konuşman gerektiğini soruyorsan, evet. Sana bir isim verebilirim. 
Ama para lazım.”
“Tamam. Süper. Ama benimle gelmen gerek.”
“Şimdi mi?”
“Evet. Ne olur, Lin. Bir kız var. Başı dertte.”
Kaşlarımı çattım.
“Yok, yok. O bir şey yapmadı. Yani ben öyle biliyorum. Ama erkek arkadaşı 
ölmüş. Aşırı dozdan. Dün gece ol-”
“Yavaş,” dedim. “Kim bu kız?”
“Adını bilmiyorum.”
“Haydaaa!”
“Duyamadım. Pasaportunu da görmedim. Nereli olduğunu bile bilmiyo­
rum. Ama onu kurtarmam gerek. Yani belki bunu bir tek ben yapabilirim an­

---

lıyor musun? Gözlerini bir görmelisin, dostum. Evren bana onu kurtarmamı 
haykırıyor. Bu benim kaderim. Ama ne zaman polislere onunla ilgili bir soru 
sorsam bana çenemi kapamamı söylüyorlar.”
“Bana bak. Doğru dürüst anlatacak mısın şunu?”
“Tamam, kızma. Karakola bizim şoförü kurtarmaya gitmiştim. Breach 
Candy yolunun oradaki Kemps Corner’da başka bir sürücüyle dalaşmışlar. 
Birbirlerine deme-”
“Kız, Vinson,” dedim sabırsızca.
“Pekâlâ. Polislerle işim bittiğinde kızı orada otururken gördüm. Onu gör­
melisin, dostum. Bir gözleri var. Aynı anda hem ateş, hem buz. Ne demek 
istediğimi anlaman için onu görmen gerek. Sence gözler insanı neden bu kadar 
etkiliyor, dostum?”
“Vinson, kız.”
“Dedim ya, erkek arkadaşı dün gece altın vuruş yapmış. Ya da belki bu sa­
bah. Emin değilim. Anladığım kadarıyla, kız uyandığında herif çoktan nalları 
dikmiş. Frantic’te kalıyorlarmış.”
“Eee?”
“Frantic’tekileri bilirsin. Ağızları sıkıdır. Ama ortada bir ceset varken ne 
kadar susabilirler ki?”
“Kızı alıkoyup polisi aramışlar,” diye tahmin yürüttüm.
“Aynen. Göt herifler.”
“Ne var bunda? Adamlar hapsi boylamak istememiş. Bence sen de, hiç ka­
rışma, Vinson. Bir uyuşturucu satıcısının bir polis karakolunda iyilik meleğini 
oynadığı nereden görülmüş? Orada takılman bile doğru değil.”
“Ya, biliyorum. Ama bu kız başka. Polislerin ağzından laf almaya çalıştım 
ama bir tek cesedi morgda teşhis ettiğini söylediler. Zavallı. İfadesini de vermiş 
ama onu bırakmıyorlar.”
“Para lazım,” diye yineledim.
“Tahmin ettim. Ama benimle konuşmuyorlar. Seni ondan arıyordum.” 
“Kim nöbetçi?”
“Dilip. Kız onun odasında oturuyor.”
“Güzel.”
“Para versem, bırakır mı onu?”
“Yeterince verirsen silahını ve rozetini de bırakır.”
“Ağzından bal damlıyor, dostum.”
“Ama sonra seni bulur ve onları geri almak için eşek sudan gelene kadar 
döver.”

---

“Bak bunu sevmedim.”
“Dilip insanları korkutmaya bayılır. Önce biraz korkmuş gibi yapacaksın. 
Baktın keyfi yerine geldi, parayı vereceksin.”
“Sen öyle mi yapıyorsun?”
“Şimşek Dilip’le biz bunları çoktan aştık.”
“Benimle gelirsen, parayı verir kızı alırız, ha?”
“Tabii. Ama... ”
“Ne?”
Derin bir çektim ve beni endişeyle süzen gözlerine baktım.
Stuart Vinson ı severdim. Asya güneşinde, altı yılda iyice esmerleşen, yakı­
şıklı yüzünde şanlı bir kutup kâşifinin cesur, kararlı ve dürüst ifadesini taşırdı. 
Bununla birlikte, yalnızca açlığın kol gezdiği bir şehirde lüks içinde yaşayan, 
şanslı bir uyuşturucu taciriydi. Bu olayın üzerinde neden bu kadar durduğunu 
gerçekten anlamamıştım.
“Kızı tanımıyorsun bile,” dedim. “Onun için başını belaya sokmaya de­
ğer mi?”
“Lütfen, dostum. Sakın bu kız hakkında kötü bir şey söyleme.” Yumuşak 
sesindeki ısrar dikkatimi çekti. “Yoksa bozuşuruz. Yardım etmek istemezsen 
anlarım. Ama adını bilmemem, onu tanımadığım anlamına gelmez. Ben göz­
lerine bir kere baktım ve anladım onu.” 
lanrım.
“Kusura bakma. Başını ağrıttım,” dedi ve bir an uzaklara baktı.
Sonra yine yalvaran bakışlarla süzdü beni.
“Saçma geldiğini biliyorum ama iki saattir karakolda onu kurtarmak için 
dil döküyorum. Tek kelime etmedi. Ama göz göze geldiğimizde gülümsedi 
bana. Açıklayamıyorum, Lin. O an kalbim sıcacık oldu. Ben de gülümsedim 
ve o da hissetti. Hayatımda hiçbir şeyden bu kadar emin olmamıştım. Birini 
sebepsizce sevmeye inanıyor musun bilmem ama yalvarırım yardım et bana.”
Evet, inanıyordum. Âşık olan herkes inanır. Sokağın karşısındaki Colaba 
Polis Merkezi’ne gittik ve doğruca Dilip’in odasına girdik.
Komiser yardımcısı beni baştan aşağı süzdü. Sonra karşısında oturan kıza 
baktı ve yine bana döndü.
“Arkadaşın mı?” diye sordu kafasıyla konuğunu işaret ederek.
Kıza baktım ve mercanların bir tehlike karşısında kapanması gibi, benim de 
içimde bir şey kıvrıldı, büzüldü, dertop oldu. Madalyondaki kızdı. Madalyonu 
ona geri verdiğimde uyarmaya çalıştığım kız.
İçimden söylendim: