С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

интилардн: энг яхши ва энг лаззатли таомларни меҳмон олдига
суриб қўйиб, ейишга ундар. лаҳм гўшт узатар, иликни нон юзига
қоқиб, олдига қўяр, совнб қолган чойни пойгаҳга тўкиб, иссиқ
чой қуйиб узатарди..
Лекнн хўжайиннинг хотини қилаётган бу хушомадгўйлик,
нззат-икромдан Сора ўзини йўқотмас, катталарга хос вазминлик
билан гўё бойнинг янги туширган келннидек, бошини қуйи солпб
138
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

утирарди. Лекин шуига қарамай, янги келинларга ўхшаш уй эгаси
олдида ўзини хор тутмас, уларга ҳадеб ўрнидан туриб салом
қилавермасди. У жуда кам овқат ердн. Хўжайиннинг хотини
узатган гўштни эҳтиром билан олнб, бош силкитиб миннатдорлик
билдирар, уни емай нон устига қўяр, қоқиб берилган иликка
эса ақалли қўл ҳам тегизмасдп. Хўжайиннинг хотини сониб қолган
чойни уч марта янгилаб узатгаи бўлса ҳам, Сора ниёлага бирон
марта ҳам лаб тегизмади, косадаги совуқ сувдан бир-икки қултум
ҳўнлади, холос. Дастурхонга фотиҳа ўқилганди:
- Ҳамдам, Ҳамдам!— деган овоз эшитилди.
Бу Эшонқулбойнинг овози эди. Хотинларн Сорани меҳмон
қилаётганда бой катта хотинининг уйида ўгилчаси билан ош
емоқда эди.
Катта хотини бойнинг овозини эшитиши билан:
— Лаббай, ҳозир!— деб ўрнидан ирғиб туриб, эрининг олдига
югурди.
Эҳтимол, китобхон, «бойнинг хотинининг исми Ҳамдам экан,
шунинг учун у бу сўзни эшитиши билан югуриб кетди», деб ўйлар.
Йўқ, унинг исми Ҳамдам эмас эди. У вақтларда хотинларни ҳеч
ким, шу жумладан, эри ҳам ўз номи билан чақирмасди. Чунки,
хотиннинг юзини яширганларидек, номини ҳам нинҳон тутиш ло-
зим деб билардилар. Номи билан чақирганда эҳтимол бирон но-