С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

— Сиз ичмайдиган бўлсангиз, мен ича қолай,— деб катта
хотини пиёлани кундоши олдидан олди-да:
— Амакилари келиига юборган бўлсаларҳам, «шолининг орқа-
сидан курмак сув ичади», деган гап бор,— деб қўйди.
— Лекин мен сизга ўхшаш курмак эмасман, жавдари гуруч
сингари ёзилиб ўсяпман,— деди кичик хотин яна ўша вазиятда.
У орқасига ўгирилиб, деворда осиғлиқ турган ойнада ўз аксини
кўрди-да, кўзини ойнадан узиб, ер остидан Сорага қаради. Унга
Сора ўзидан ёшроқ ва гўзалроқ кўринди шекилли, унинг оташин
вазияти ғамгинлик билаи алмашинди, кўзини ерга тикди, алам би-
лан гиламни тирнай бошлади.
— Эҳтиёт бўлинг, яна ёзила-ёзила ланж бўлиб кетманг,—
деди катта хотин кундошининг аҳволидан завқланиб.
Бу икки кундошнинг даҳанаки жанги ёқа йиртишгача бориб
етган бўларди-ю, лекин бойнинг:
— Ҳамдам! Келинни тезроқ олиб кел!— дегани бу жанжал-
нинг олдини олди.
— Мана, ҳозир!— деб ўрнидан турган катта хотин Сора олдига
қўйилган новвот чойни ҳам бир ҳўплади-да:
— Туринг, келин, амакингизни кўп мунтазир қилмайлик,—
деб Соранинг қўлидан ушлаб, ўрнидан зўрға турғизиб, судраган-
дек қилиб эрининг олдига олиб чиқиб кетди.
«Мендан ўч олмоқчи»,— деди кичик хотин улар уйдан чиқиб
кетгач ўз-ўзига ва ўрнидан туриб ойна олдига борди-да, юз-бети-
ни, қош-кўзини хотиржамлик билан назардан ўтказиб: «Йўқ,
уддалай олмайди»,— деб ўз-ўзига тасалли берган бўлди.
— Ая! Янга дадам олдига кетди,— деб Истамнинг уйга кириб
келиши унинг бу ҳолатини ўзгартирди. У Истамга қараб:
— У янга эмас, у ҳам сенга она бўлади,— деди.
— У ёмон экан, мени муччи қилмади,— деди Истам нохуш
оҳангда.
Хотин ўғлининг Сорани «ёмон» деганидан бир оз тасалли