С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

жавоб-сўровим воқеаларини эсдан чиқарган бўлмасанг керак. У
ҳодисалардан бу жаллод олдида одам ўлдиришнинг қўй сўйиш-
дан ҳам осон эканлиги яхшигина билинган эди. Агар сирим
очилиб, бу одамнинг қўлига тушиб нобуд бўлсам, мендан абадий
ажраласан, у вақтда 
пушаймон қилув ёрдам бермас. Вақтинча
ажралишга чидаш маслаҳатдир,— деди.
Арбоб Камолнинг қилиғидан бир оз хабари бўлган Ойшабиби
неварасининг катталарча гапирган бу сўзларидан ҳушёр тортди,
умрлик бирлашиш умиди билан бир неча кунлик айрилиш
азоби чекишни бўйнига олди.
Одина йиртиқ чориғини кийди. Бир халтага бир оз қурт ва
талқон солди. Шу билан унинг сафар ҳозирлиги битган эди.
Кеча қоронғилаши билан тўрвасини орқасига осиб, бир таёқни
қўлига олиб, Ойшабибининг товушсиз йиғилари остида йўлга
чиқди.
Ярим кечада Бухоро сафари учун йўлга чиқарилган ишчилар
карвонига етишди. Карвон бир тоғ этагида қўнган, теваракни
ҳокимнинг навкарлари қўримоқда эдилар. Мажбурий суратда йўл-
га чиқарилган бу мусофирлар қаторига Одина ҳам ўз ихтиёри
билан бориб қўшилди.
Тонг отар-отмас навкарлар уйқудан туриб, нон ва яхна билан
қорин тўйғаздилар. Очликдан қоринларини тошга суркаб ётган
мардикорларни қўй подасидек олдиларига солиб, йўлга чиқдилар.
Қариликдан, очликдан ёки касалликдан йўл юрмакка бўшлик
қилганларнинг бошларида навкарларнинг қамчилари, таёқлари
ўйнар эди. Ҳақиқатан бу мардикорлар гуруҳи қўй подаси каби
ҳайдалмокда эдилар. Фарқ ёлғиз шунда эдики, қўй подасини
тўхталиб, ўтлатиб ҳайдасалар, буларни очлик ва кучсизликларига
қарамасдан зўрлаб қувар эдилар. Қўй подасининг касаллари эшак-
ларга ортилиб олиб борилган ҳолда, буларнинг ўлим ҳолига тушган
касаллари йиртқич ҳайвонлар «ҳимоясига» ташланар эди.