Microsoft Word qaynona ahmad lutfi ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
74
берди. 
Таскин беришга ҳаракат қилди. Охири бахайр бўлиши учун биргаликда дуо қилайлик, деди. 
Оқшом бу воқеани эшитган Мунаввархоним жуда ранжиди. Орифдек яхши йигитнинг 
бошида шундай савдолар бор эканми деб йиғлади, кекса аёл кўрган зулм учун кўз ёш тўкди, 
қўлларини очиб дуо қилди. 
Бу воқеадан сўнг уч кун ўтгач Ориф Мустафога бундан-да қайғулироқ хабарни етказди: 
— 
Уч кунки онам нонуштага чиқмади. Мен ухлаяпти деб ўйлаб уйғотгани кўзим қиймасди. 
Бугун тонгда яна турмагач кўнглимга шубҳа оралади. Ажабо, онам уйғоқ бўлса ҳам ёнимга 
чиқмаяптимикин, деб хонасига бордим, эшикни секингина тақиллатиб: 
— 
Она, она, — деб чақирдим. Жавоб бўлмади. Яна эшикни тақиллатдим, чақирдим, яна 
жавоб бўлмади. Учинчи марта тақиллатмоқчи эдим, хонамизнинг эшиги очилди, хотиним: 
— 
Онанг у ерда эмас, — деди. Ҳайрон бўлдим: 
— 
Қаерда бўлмаса? — дедим ва хона эшигини очдим. Ҳақиқатдан ҳам ҳеч ким йўқ эди. Ётоқ 
олиб ташланган, уй бошқача жиҳозланган эди. Ҳеч нарсани англай олмадим. Хотинимга қараб: 
— 
Онам қаерда? Нега бу ер бундай жиҳозланган? — дедим. Хотиним ўта хотиржам овозда: 
— 
Бу ерни меҳмонхона қилдим. Уни бемалолроқ ерга кўчирдим. Ўзига жуда муносиб 
жойга. 
Бу гапларни шу қадар сокин, хотиржам гапирар эдики, ҳайрон қоласан. Гўёки, уйдаги бир 
стулнинг ўрнини алмаштирганини айтаётгандек бефарқ эди. Уйда онам учун бу хонадан 
қулайроқ жой йўқ эди. Учинчиси ўтирадиган хонамиз эди. 
— 
Қаерда? 
— 
Юринг, — деб қўлимдан тутди. Шунда миямда чақмоқ чаққандек бўлди. Сўз билан 
таърифлаб бўлмас изтироб туйдим. Мени нарвон томон бошламоқца эди. Нарвон билан 
чиқиладиган ягона жой чордоқ эди. Сабр косам тўлган эди. Шўрлик онаизоримни кўриш учун 
тишимни тишимга босдим, чидадим. Нарвонга тирмашдим: 
— 
Шу ердами? 
— 
Ҳа, дегандек бошини қимирлатди. 
— 
Қачон кўчирдинг? 
— 
Идишини алоҳида қилтан кунимиз ўрнини ҳам кўчирган эдим. 
Ортиқ кута олмадим. Тезда нарвондан кўтарилиб, эшикни очдим. Чанг ва мағорли ҳаво 
димоғимга урилди. Кўзларим кўниккунча кута олмадим. 
— 
Она, она, деб чақирдим. Кўрпанинг остидан овоз келди: 
— 
Нима дейсан, болам? 
Онамнинг овози эди. Ичкарига юрдим. Кўрган манзарам шундай эди: онам ўринда, устига 
кўрпани тортган, орқасини эшикка ўгириб ўтирар эди. Кўрпа-тўшак зўрға сиғадиган жой 
наридан-бери тозаланган, синган ашқол-дашқоллар бир томонга суриб қўйилган, атрофи 
чанглигидан оёқ босиб бўлмайдиган ҳолга келган бу ифлос ер онам учун ётоқхона, 
хотинимнинг таъбири билан айтганда, муносиб хона бўлган эди. 
Турганида бошини эгмаса шифтга тегар, йиллар бўйи йиғилган чанг ва моғордан бошқа 
фазилати бўлмаган чордоқ эди онамга лойиқ кўрилган жой. Кўзларимдан қўйилган ёшларни 
артиб: 
— 
Она, бу ерда нима қилаяпсиз? Қани, пастга тушайлик, — дедим. Бошини ҳам бурмасдан: 
— 
Сизлар пастда яшайверинглар. Бу ерда бемалолроқман, менга шу ер қулай, — деди. 
Овози синиқ эди. 
— 
Нега менга айтмадингиз, она? "Менга шу ерда ёт деяпти", деб нега айтмадингиз? 
— 
Нега айтай, ўғлим. Ўзинг: "Мен айтсам яхши бўлмайди. Сен айт, онам овқатини алоҳида 
есин, пастда ҳам ётмасин. Менинг хабарим йўқдек чиқаверсин. Меҳмон келганда сиқилишиб 
қоламиз. Мен айтсам хафа бўлади", дебсан-ку, — деди. 

---

Қайнона (роман). Аҳмад Лутфи Қозончи