Islom hazorasi.
Ahmad Muhammad
www.ziyouz.com
kutubxonasi
23
10. Agar ummat dinda unga tajovuz qilganlardan g‘olib kelsa, dinlarini tark etishga
majburlash bilan ulardan intiqom olish va aqidalari to‘g‘risida ularni quvg‘in qilish
mumkin emas. Ular davlatning sultoni (hukmronligini) e’tirof etishlari va «biznikidek
huquqqa va biznikidek majburiyatga» ega bo‘lishlari uchun davlatga sodiq
yashamoqlarining o‘zi kifoya.
Islom hazorasiga poydevor bo‘lgan din erkinligining asoslari mana shulardir. U
musulmonlarga Allohning barcha payg‘ambar va rasullariga imon keltirishni, ularni
hurmat va ehtirom-la zikr qilishni, ularning izdoshlariga yomon munosabatda bo‘lmay,
muloyim so‘zlash, ular bilan aloqada bo‘lish, yaxshi qo‘shnichilik
bilan
mehmondorchiligini qabul qilish va oilalar aralashib, qonlar qo‘shilib ketar darajada
qarindosh bo‘lishdek go‘zal muomalani vojib etadi. Islom ularning ibodat makonlarini
himoya etishni, e’tiqodlariga aralashmaslikni, hukmda jabr qilmaslikni, umumiy huquq
va majburiyatlarda musulmonlar bilan barobar ko‘rishni
va hurmatlari, hayotlari hamda
kelajaklarini musulmonlarning hurmat, hayot va kelajaklari muhofaza etilganidek
saqlashni musulmon davlatiga lozim qildi.
Islom hazorasi mana shu asoslarga bino bo‘lgan. Mana shu bilan dunyo birinchi marta
o‘zidan boshqa dinlarga qarshi taassub etmaydigan, g‘ayri muslimni ijtimoiy amal
maydoni va ijtimoiy manzilat (daraja)dan quvmaydigan hazora paydo bo‘lganini ko‘rdi.
Mana shu erkinlik Muhammad (s.a.v.) uning asosini qo‘yib
berganlaridan boshlab, to u
tanazzulga yuz tutguncha, asoslar yo‘q bo‘lib, buyruqlar unutilguncha va odamlar
dinidan johil bo‘lib, bu mukarram diniy erkinlikdan uzoqlashgunlaricha islomiy
hazoraning qonuni bo‘lib keldi.
Payg‘ambar (s.a.v.) Madinaga hijrat qilgan paytlarida u yerda anchagina yahudiylar
bor edi. U zotning davlat ishlaridagi birinchi amallari ular bilan aqidalarini ehtirom
qiladigan ahdnoma tuzish bo‘ldi. Unga ko‘ra, davlat yahudiylarni o‘z himoyasiga oladi va
ular ham o‘z o‘rnida Madinaga yomon qasd qilgan kishilarga
qarshi musulmonlar bilan
bir qo‘l bo‘ladilar. Bu bilan Rasululloh (s.a.v.) islomiy hazoraning ilk urug‘larida diniy
erkinlik asoslarini tatbiq qildilar.
Payg‘ambarning (s.a.v.) ahli kitobdan qo‘shnilari bo‘lgan. Ular bilan yaxshi
qo‘shnichilik qilar, hadya berib, ulardan qabul etardilar. Habashiston nasroniylarining
vakillari kelganlarida, Rasululloh (s.a.v.) ularni masjidga tushirib, o‘zlari
ziyofatini berib,
xizmat qildilar. U zot shu kuni bunday deganlar: «Bular ashobimizga ikromli edilar, men
o‘zim ularni ikrom etmoqni xush ko‘raman».
Bir marta Najron nasorolari kelganda, ularni ham masjidga joyladilar va unda
ibodatlarini ado etmoqqa ruxsat berdilar. Ular masjidning bir tomonida ibodat qilishsa,
Rasululloh va musulmonlar boshqa tomonida namoz o‘qishgan. Ular dinlarini himoya
qilib, Rasululloh bilan munoqasha etmoqchi bo‘lganlarida, ularni tinglab,
chiroyli shaklda
mujodala qilganlar. Bularning barchasi muloyimlik, odob va go‘zal axloq bilan bo‘lgan.
Muqavqisning (qibtiylar podshosi) ham hadyasini qabul qilganlar. Uning yuborgan
joriyasini qabul etib, Ibrohim ismli farzand ham ko‘rganlar. Shundan musulmonlarga:
«Men qibtlarga yaxshi bo‘lishingizni tavsiya etaman, chunki sizlarda ular bilan nasab va
quda-andachilik bor», deb vasiyat qilganlar.