Microsoft Word shaytanat1 ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
58
kerishib tunda egallab o‘tirgan joyiga bordi. Tartibli idora xodimlariday, xizmatni bir  
daqiqa kech boshlasa qiyomat yuz beradiganday jam bo‘lib olishdi. Lekin o‘yinni — 
xizmatni boshlashmadi. Idoralardagi «besh daqiqalik majlis» kabi bularning ham 
izdihomi mavjud edi. Idoralardan farqi— bu yerda majlis bir-ikki soat emas, bir-ikki 
daqiqa davom etardi. To‘rog‘asining gapi qisqa edi: 
— Olib kelishmabdimi? 
Javob undan ham qisqa: 
— Vaqt o‘tdi. 
Hukm undan-da qisqa: 
— Boshla. 
Sharif talvasada yotganida unga jon ato etgan yigit o‘rnidan turib eshik yaqinidagi 
karavotga yaqinlashdi. Karavotda uzala tushib yotgan go‘shtdor odamni turtdi: 
— Tur o‘rningdan, to‘nka! — deb baqirdi. Xonadagilar hozir dahshatli voqea yuz  
berajagini fahmlab, nafas yutdilar. Karavotdagi odam — o‘ttiz besh yoshlardagi baqaloq 
yigit — pinakka ketgan ekanmi, qaddini  ko‘tardi-yu, ammo nima gap ekanini anglamay, 
javdirab qaradi. 
— Soatingga qara, bir bo‘ldimi? O‘n ikkiga yetkazishing kerakmidi? 
— Olib kelishadi, gap yo‘q, okaxon. 
— Qani, og‘zingni och. 
— Jon okaxon, Xudo ursin, olib kelishadi. 
— Och deyapman! 
Yigit elanavergach, davradan bir odam turdi-da, unga yaqinlashib boshini changalladi. 
Xuddi tarvuz tanlayotganday qattiq siqdi. Yigit og‘riqqa chidayolmay dodladi. Shunda u 
odam ikkita barmog‘ini yigitning burniga tiqib, bir qo‘li bilan pastki jag‘ini pastga tortdi. 
Yapaloq ombir bilan yigitning tilla  tishlarini bir-bir sug‘urib oldilar. Mahbuslar, jumladan 
Sharif ham oraga tushishga qo‘rqib, hech narsani eshitmaganday, sezmaganday jim 
yotaverdilar. Tashqaridagi soqchilar esa, dod-faryodga ahamiyat ham bermadilar. Sharif 
bu manzarani ko‘rib titrab ketdi. «Buning-ku, tilla tishlarini sug‘urib oldilar. Meni nima 
qilishar ekan?» degan o‘y uni «o‘zimni o‘ldirsam qutulamanmi shu azoblardan», degan 
to‘xtam sari boshladi. 
2 
 
Zohid Sharipov prokuratura joylashgan imoratning ro‘parasidagi katta chinor yonida 
turgan ayolni darrov tanidi. Uning shunday fazilati bor — bir ko‘rgan odamini ancha 
vaqtdan keyin ham darrov taniydi. Egniga odmi, bir oz uringan palto kiyib, jun ro‘mol 
o‘rab olgan bu ayol — Sharif Namozovning xotini — Nasiba edi. Bu hol Zohidni 
ajablantirmadi. Xibsga olinganlarning yaqinlari milisaxonaga, prokuraturalarga 
qatnayverib  tinkalari quriydi. Ayollar yo‘l poylab, ko‘z yosh to‘kib charchashmaydi. 
Erlarining yoki otalarining, aka-ukalarining begunoh ekanini isbotlashga urinishadi. Bu 
faryodlarga qarab turib, «faqat begunohlar qamalar ekan-da», deb fikrlash mumkin. 
Zohid hozir ham shu hol takrorlanadi, deb o‘yladi. Xotinni ko‘rmaganga olib o‘tib 
ketmoqchi ham bo‘ldi. Lekin o‘zi sezmagan qandaydir kuch uni bir nafas to‘xtatdi. 
Ayolning harakatga kelishi uchun shu bir nafaslik to‘xtash kifoya edi. 
— Sizda gapim bor, — dedi ayol siniq ovozda. 
— Yuring, — dedi Zohid. 
Ayolga sovuqroq muomala qilgani o‘zining ham g‘ashini keltirdi. «Bu xotin necha 
soatdan beri sovuqda turgan ekan, gapi bordirki kutgan... Erining aybi yo‘qligini o‘zim 
ham sezib turibman. Bu bechoraga nima uchun xo‘mraydim?» Zohid imoratga 

---

Shaytanat (1-kitob). Tohir Malik