Виждон азоби. Амина Шанликўғли
www.ziyouz.com кутубхонаси
21
Нилой оғир ва чуқур "Оҳ!"тортиб ёнимга чўкди. Ёзадиганларингни диққат билан ёз.
Маҳкамадан чиқишим билан газетачи мендан интервю олди, лекин ҳаммасини ёзмади... Сен ёз,
мен сендан ўша
китобни олиб, уларга почта орқали жўнатаман. Қандай бошлашни
билмаяпман. Мен Бурсаликман. Бурсанинг яҳши жойларида ўсдим.
Отам кимлиги нома;лум
мусулмон эди. Сўзда мусулмон, аммо марҳаматсиз эди. Онамни кўп урса-да, бизни яҳши
кўрарди. Лекин онамизга зулм қиляпти деб ундан нафратланардик. Тўққиз ёшга кирганимда,
мени Устоз ҳузурига юбордилар. Устозга бораётиб ҳаёллар сурардим:устоз
бизга масалалар
айтиб беради, мен ба дарсларни ўзлаштириб, қойиллатиб жавоб бераман,
шунда Устоз
"офарин" деб қўяди, онам борсалар:"қизингиз жуда ҳаракатчан", - деб мақтайди. Тушларимда
устозни кўрардим. Лекин бу ҳаммаси ҳаёл эди. Аслида у бирор марта ҳам бошимни силаб
"офарин" демади.
Энди англайман-ки, биз 150талабанинг қай бирига улгуради. Лекин бола
буни ўйламайди, меҳр-муҳаббат ва илтифот кутади. Мен ўқишдан совудим. Орадан ўтган
йиллар мени диндан узоқлаштиеди. Энди ота-онамдан яшириб ғалати романлар ўқирдим. Бо
орада мен 14 ёшга кирдим. Мени опамнинг уйига юборишди. Опамнинг уй ишларини қила
бошладим. Поччам:"Офарин сен опангдан кўра яҳшироқ иш қилар экансан", - дегач, мен янада
кўпроқ ҳаракат қила бошладим. "Бундайлигингни билганимда сени олган бўлардим", - деди
поччам бир куни, ўшанда болалик эмасми, кўнглимда аллақандай нарсаларни ҳис қилдим. Уни
ишқ деб ўйладим. Ошиқ бўлдим. Тўғрироғи, ёшлик ҳаяжонини ошиқлик деб ҳисобладим. Энди
уйга келмасдим.
Опам буни сезиб, рашк қилди. Поччам билан яширин кўриша бошладик.
Албатта ёш қизалоқни алдаш осон эмасди. Ўша кунлари берилаётган Даллас филмида
қайнсинглиси билан яширинҳа ҳаёт кечирган қисмни томоша қилдик. Ўша кеча у ошҳонага
кириб келди. "Кўрдингми, мен ўша поччачалик ҳам бўлмадимми? "деди. Опам туғруқҳонада
эди. Поччам номусимга тажовуз қилди. Ҳомилали бўлиб қолдим. Ота-онам ҳилди. "кимдан бу? "
дейишди. Илгаририоқ гаплашиб юрганим Ирфонни айтдим. Отам уни судга берди. Биз
гаплашиб юрганимизни кўрганларни ҳам гувоҳ қилиб кўрсатишди.
Суд ишлари давом этиб
юрганида ҳомилам тушиб қолди. Ҳеч кимга айтмадим. Икки ойдан кейин номусимга тажовуз
қилишда айбланиб Ирфон етти йилга қамалди. Оҳ!Судда қандай йиғлади. Менга овози борича
бақириб:"Суюқоёқ, сотқин! Мени хўрлаб, туҳмат қилдинг! Сен ҳам ҳор бўл, илоҳо, туҳматга
учра!"деди. Қанчалар уялдим. лекин тўғрисини ҳам айтмадим. Ойлар ўтди.
Виждон азоби
улғайди. Тоғлардан катта ва оғир бўлди бу дард! Онамга айтдим:"Она чидаёлмайман, нима
маслаҳат берасиз? " дедим. "Обрўйимиз тўкилади, опангни оиласи бузилади", деди онам. Бир
ёш, пок йигитнинг ҳаётига аҳамият бермай, онам қизини унинг оиласини ўйларди. Буни
айтсам:"Ирфон нега сени олмади? " деб виждонини ҳимоя остига олди. Ҳолбуки, Ирфон мени
қандай олсин, мен унга туҳмат қилган бўлсам. "Қамоқда чиримоқ - бу қизга уйланмоқдан
яҳшироқдир. Мен бу фоҳишага уйлансам жиноят қилган бўламан, Ҳокимбей" деган эди судда.
Номуссиз поччам ҳануз менга севгидан лоф уради. Виждон азобини тортмайди. Чунки
виждон йўқ. Йўқ бўлгач нимани тортади.
Икки йилдан кейин Ирфон қамоқда ўлди. Бу ҳабарни эшитиб ўзимдан кетдим. Бир неча кун
ўрнимда туролмадим... Поччамдан нафратланиб кетдим. Бир пайтлар уни ўйлаб кўзимга уйқу
келмасди. Энди ундан нафратланаман. Кўп ўтмадан опам мени поччам билан ушлаб олди.
Уйдан қочдим, опамдан уялдим. Ёдимга Али Оғбилар тушиб, уларникига бордим. Гўштни
мушукка ишониб топширурларми? Мен эса топширдим... Мени ҳимоя қилсин
деб борган
уйимнинг бошлиғи менга ташланди. Ҳотини бизни кўргач, эри:"Бунинг ўзи мени қўймади" деди.
Атрофга "оилали эркакни бошини айлантирди" деган номим тарқади. Лекин бу ишда мен
ҳатоликка йўл қўйганим йўқ эдим. Аммо туҳматга қолдим. Измирга бир догонамникига бордим.
Бир рестарандан иш олдим. Бу жойларда биринчи кл\елган одамнинг қадами қаерга етради?
Албатта ёмон йўлга... Шу йўлга кирдим. Лекин ҳеч вақт Ирфонга қилган туҳматимни
унутмадим. Унинг дуойибади тутди. Туҳматга йўлиқдим. Ўз-ўзимча яҳши бўлди дейман. Зотан
