Microsoft Word kr shaytanat4 ziyouz com doc

ХХIV боб 
I 
Асадбек дастлаб Ҳалимжонни танимади, уни фотиҳага келганлардан, деб ўйлади. Озиб кетган, 
кўзлари киртайган, юзлари, қўлларига тошган яралар ҳали буткул тузалмаган бу йигитдан 

---

Шайтанат (4-китоб). Тоҳир Малик 
www.ziyouz.com kutubxonasi 
256
«бошингдан қандай савдолар ўтди?» деб сўрашга ҳожат бўлмаса-да, Асадбек: 
— Анча мазангни қочиришибди-ку? — деди. 
— «Курорт»нинг қанақалигини ўзингиз биласиз-ку?— деди Ҳалимжон, кейин Асадбекнинг «Мен 
қаёқ-дан биламан, бир-икки марта қамалибмидим?» деган маънодаги қарашига жавобан изоҳ 
берди: — Терговни бирдан тўхтатиб, жиннихонага ўтказишди. Кейин чиқариб юборишди. 
— Сени мен чиқартирмадим, — деди Асадбек. 
Ҳалимжон «унда ким?» деб сўрамоқчи бўлди-ю, ботинмади. Унга Асадбекнинг ўзи изоҳ берди: 
— Мен бунақа ишларга аралашмайман. Сен қанақа лақмасан, ўзинг? Мол олиб бор, деса 
индамай кўтариб кетаверасанми? 
— Ўйлаб кўришимга ҳам фурсат беришмади, — Ҳалимжон бўлиб ўтган воқеаларни сўзлаб 
берди. Асадбек унинг гапларини диққат билан эшитса-да, «бу йигит милитсиянинг одамими ё 
йўқми?» деган гумонини ажрим қилолмади. Ўзининг «одамга бутунлай ишонгандан кўра, 
ишонмайроқ турилгани маъқул», деган ақидасига амал қилиб, кўп сўраб-суриштирмади. 
Ҳалимжон ҳикоясини тугатгач, фақат: 
— Ҳайдар акангга учрашгандирсан, нима деяпти?— деб сўради. 
— Ҳозирча дам ол, — дедилар. 
— Тўғри айтибди. Энди кўзингни очиб юр, бола. Уларга ўчакишма. Кўрганларингни хатто 
хотинингга ҳам айтма. Сени қозонга солиб бир қовуриб, тортиб олишибди. Кейинги сафар 
қозонда жизғанак бўлиб қолиб кетишинг ҳам мумкин. 
— Хизмат бўлса айтаверинг. 
— Дамингни ол. 
Ҳалимжон Асадбекнинг эҳтиёткор бўлиб қолганини сезди. Гарчи қамоқда барча азобларга 
чидаб, бировнинг номини тилга олмаган бўлса-да, Кесакполвон ҳам унга ишонқирамай қаради. 
Ҳалимжон айнан мана шунга тушунмади. Бекорга азоб тортибманда, деган хаёл билан 
Асадбекнинг уйини тарк этди. 
Аср намозини масжидда ўқиган Жалил Муҳиддин ота билан келаётганда дарвозадан чиқиб 
кетаётган Ҳалимжонга дуч келди. Абгор ҳолатдаги йигитнинг саломига алик олди-ю, орқасидан 
ажабланиб қаради. 
Тунов кунги тавбадан сўнг Асадбек ўзини қўлга ола бошлаган бўлишига қарамай, улар 
хавотирларидан қутулмаган эдилар. Кунда бир хабар олиш одатларига хилоф қилмай кириб 
келдилар. Улар ҳол-аҳвол сўрашишга улгурмай дарвозахонада аввал Кесакполвон, сўнг 
Хонгирей билан Маматбей, кейин Жамшид кўринишди. 
— Оббо, калтакессагинг келди-ку, кўзинг учиб турувдими? — деди Жалил. — Кимларни бошлаб 
келяпти? 
Асадбек дарвозахона томон қараб, бир титраб олди. Юзлари учди. Муштумини қисди. Ундаги 
ўзгаришни Жалил ҳам Муҳиддин ота ҳам сезишди. Шунинг учун Асадбекни меҳмонлар билан 
ёлғиз қолдиришмади. 
Хонгирей келиб, Асадбек билан қучоқлашиб кўришиб, ҳамдардлик билдирди. Асадбек уни шу 
оннинг ўзида бўғиб ўлдиргиси келди, ҳатто уни бир оз қисди ҳам. Лекин иложсизлигини билиб, 
Хонгирейнинг ўлим топадиган бахтиёр кунини нарига кўчирди. Хонгирей Асадбекнинг 
қаттиқроқ қучганини сезди, буни ёмонлик эмас, яхшиликка йўйиб, хушнуд бўлди. Маматбей, 
унинг изидан Кесакполвон ҳам қучоқлашишди. Кесакполвондан ароқ ҳиди гупуриб, Асадбек 
юзини четга бурди. Жамшид салом бериб сўрашди-ю, изига чекиниб, уч-тўрт қадам нарида, 
амрга маҳтал мулозим каби қўл қовуштириб турди. 
Хонгирей қадрдонининг бошига тушган кулфатдан ғоят аламда эканини, отаси ўлганида ҳам 
бунчалик қайғурмагани, вақтида келолмагани учун ҳижолатда эканини айтаётганида Асадбек 
унинг сўзларини эшитмас, маъносиз боқаётган кўзларини рўпарадаги атиргул ғунчасига қадаб 
олган эди. 
Бировларнинг юрагида илон мудрайди, бировларнинг юрагида шер наъра тортади. 

---

Шайтанат (4-китоб). Тоҳир Малик