Зулмат остонасидаги муҳаббат (2-фасл) “янги ой” Стефани Майер

 https://telegram.me/e_kutubxona

---

27
― Албатта. Фақат сенга зарарим етмаса, деганман, — гапимни тўғрилаш
учун бўлди.
― Йўқ! Сен қалбим ҳақида қайғуряпсан, шундайми? — энди жазавага
тушиб бақира бошладим. Чунки уни бошқачасига кўндириб бўлмасди.
― Карлайл гапириб берди. Менга бунинг фарқи йўқ! Шундоқ ҳам қалбим
эгасисан! Сенсиз менга қалбнинг кераги ҳам йўқ!
У оғир хўрсиниб, бирмунча пайт ерга сўзсиз тикилиб қолди.
Ниҳоят кўзини кўтарганда нигоҳидан музлаб кетдим.
― Белла, сен мен билан кетишингни истамайман! — деди дона-дона
қилиб, нигоҳини кўзларимдан узмай.
Айтган гапининг мағзини чақиш учун миямда бир неча марта
айлантирдим.
― Сен... бирга кетишимни истамайсанми?... — худди юрагимдан
яралангандек сўзларни тўғри талаффуз этолмай қолдим.
― Йўқ.
Ҳамон карахтланиб унга тикилиб турардим. У ўзини оқламади. Мен эса
керакли сўзларни тополмай эсанкирардим.
― М-майли... нима ҳам дердим... Агар ўзинг шуни хоҳласанг, бу бошқа
гап...
— овозим хотиржам чиққанига ўзим ҳам ҳайрон қолдим. Ҳамон
эшитганларимни ҳазм қила олмаётган бўлсам-да, ўзимни қўлга олдим.
Анчадан кейин тилга кирган Эдвард кўзини олиб қочиб, гап бошлади:
― Албатта, нима бўлганда ҳам мен сени севаман... Ўтган кеча рўй берган
воқеа ўзгаришлар пайти келганидан дарак. Чунки мен... мен ўзимни
бошқача қилиб кўрсатишдан чарчадим. Мен одам эмасман, — гапиряптию
менга қадрдон бўлган юзида бефарқлик уфуриб турарди. — Бу ҳолатни
узоқ давом этишига йўл қўйдим ва бундан қаттиқ афсусдаман.
― Керакмас... — шивирладим. Қоним қайнаб бораётганини сезиб
турардим.
― Бундай қилма.
Лекин у қарорини ўзгартирмаслигини сўзсиз ифодалаб турарди.
― Сен менга муносиб эмассан, ― деди у кутилмаганда юқорида айтган
гапини тескари ўгириб. Мен эътироз билдирмадим. Чунки буни ўзим ҳам
билардим.
Анчадан кейин эса: Агар сен шуни хоҳласанг... дея олдим зўрға.
У бош силкиди.
Индамадим.
― Сендан бир илтимосим бор, агар мумкин бўлса...
― Истаган нарсангни сўрайвер, — дедим энди анча ўзимни босиб.
У менинг нигоҳимга дош бера олмай бир оз юмшади:
― Ўзингни эҳтиёт қил, қаҳрамонлик қилма. Тушуняпсанми нима
деяётганимни?
Мен ҳолсиз бош силкидим.
― Дадангни ҳам қийнама. Ўзингни ҳеч бўлмаса даданг учун асра.