Зулмат остонасидаги муҳаббат (2-фасл) “янги ой” Стефани Майер

 https://telegram.me/e_kutubxona

---

187
― Элис қани? — шивирладим ваҳимада.
― У эрталаб бекитиб қўйган жойидан буюмларини олгани кетди.
― Демак, яна автомобиль ўғирлар экан-да, — тахмин қилдим.
Эдвард киноя билан жилмайди: — Ташқарига чиққанимиздан кейин
ўғирлайди. Оёғимда зўрға турганимни кўрган Эдвард белимдан маҳкам
қучоқлаб мени кўтаргудек бўлиб етаклади. Шаҳар дарвозасидан
чиққанимиздан сўнг ўнг томонда турган қора автомобил томон юрдик.
Машина бесабрлик билан моторини гувиллатарди. Эдвард рулга ўтириш
ўрнига орқага, менинг ёнимга жойлашди.
― Узр, — деди Элис хижолатда автомобил салонига кўз ташлаб, —
Танлаш имконияти кам эди, — деди.
― Шуниси ҳам бўлаверади, Элис, ― тинчлантирди Эдвард пичинг билан.
— Ҳамма машиналар ҳам турбинали бўлавермайди-ку.
Элис хўрсинди: — Менимча энди ўшанақа машина олишимга тўғри
келади.
Уни ҳайдаш жуда қулай эди.
― Ўзим сенга Рождество байрамида совға қиламан, — ваъда берди
Эдвард.
― Сариғидан! ― деди, Элис қуёшдек чарақлаб жилмайиб.
Машина ичида танамга бир оз иссиқ ўтди.
― Белла, энди бирпас ухлаб олсанг ҳам бўлади, — шивирлади у. ― Хавф-
хатар ортда қолди.
У хатар деганда қадимий шаҳардаги даҳшатни назарда тутганини
тушуниб, томоғимга тиқилган кўз ёшни ютишга мажбур бўлдим.
― Уйқум келмаяпти. Чарчаганим йўқ, ― дедим ёлғондан. Кўзимни
юмишни истамасдим, лекин машина салонидаги нимқоронғулик уйқуга
тортарди.
― Ухлашга ҳаракат қилиб кўр, — шивирлади қулоғимга Эдвард. Мен
қайсарлик билан бош чайқадим.
― Қайсарлигинг қолмади-да, ― хўрсинди у.
Оғир қовоқларим билан курашиб, уйқуни енгиб турардим. Флоренция
аэропортинииг чароғон чироқлари уйқумни қочирди. Тезда ювиниб,
кийимларимни алмаштирдим. Элис Эдвард учун ҳам янги кийим харид
қилди ва қора ридони тор кўчалардан бирига ташлаб юборди. Римга учиш
шунчалик қисқа бўлдики, мен ҳатто чарчашга ҳам улгурмадим. Римдан
Атлантагача масофа узоқлигини билганим учун стюардессага қаҳва
буюрдим.
Эдвард норози бўлди, у организмим кофеинни кўтара олмаслигини
биларди.
Элис эса ортимизда ўтирганча телефонда Жаспер билан шивирлашарди.
— Ухлашни истамайман, — эслатдим Эдвардга. — Агар ҳозир кўзимни
юмсам, кўришни истамаган нарсаларни кўришимга тўғри келади.
Биламан, даҳшатли туш кўраман.
Шундан сўнг у мен билан баҳслашишни бас қилди.