Зулмат остонасидаги муҳаббат (2-фасл) “янги ой” Стефани Майер

 https://telegram.me/e_kutubxona

---

189
― Илтимос, Эдвард, ― қўшилдим мен. Розали билан битта машинада
кетишни истамасамда уларнинг ярашиб олишларини хоҳлардим.
Эммет билан Розали сўзсиз олдинги ўриндиқларга жойлашишди.
Эдвард мени орқа ўриндиққа ўтқизди. Уйқу билан бошқа курашишга
кучим қолмаганини билиб бошимни Эдварднинг елкасига ташладим.
Мотор гувиллаши билан бирга Розалининг ҳам айбдорона овози
эшитилди: ― Эдвард...
― Биламан, — гапини бўлди Эдвард илтифотсиз.
― Белла, ҳеч бўлмаса сен эшит... ― деди Розали менга ўгирилиб.
Уйқум учиб ҳайратда кўзларимни очдим. Умримда биринчи марта Розали
тўғридан-тўғри менга мурожаат этаётганди.
― Хўп, Розали... — дедим иккиланиб.
― Жуда афсусдаман, Белла. Бўлиб ўтган воқеалар учун виждон
азобидаман, лекин сендан миннатдорман. Жасурлигинг билан укамнинг
ҳаётини асраб қолганинг учун. Биламан, сенга кўп ёмонлик қилдим,
лекин илтимос, мени кечир...
Розали тутилиб, иккиланиб гапиргани билан гаплари самимий, чин
юрақдан чиқаётгани сезилиб турарди.
― Албатта, Розали, — дедим қулоқларимга ишонмай. — Бу сенинг
айбинг эмас. Ўша ер юткур қоядан ўзим сакрадим, албатта, сени
кечираман... — тўнғилладим уйқуни енгиб.
― У нима деяётганини ўзи билмаяпти, секин кулди Эмметт.
― Биламан, — дедим қайсарлик билан, лекин тилим ғулдираб кетди.
― Уни тинч қўйинглар, ухласин, ― қўшилди Эдвард. Унинг овозидан бир
оз юмшагани сезилди.
Шундан сўнг салонга сукунат чўкди. Ухлаб қолганим учун вақт ўтганини
ҳам сезмадим. Кўп ўтмай машина эшиги очилиб Эдвард мени қўлида
кўтариб кета бошлади. Назаримда ҳали ҳам аэропортда эдик.
Кутилмаганда дадамнинг узоқдан
“Белла!” деган ҳайқириғи эшитилди.
― Дадамми? — сесканиб кетдим уйғонишга ҳаракат қилиб.
― Жим, — шивирлади Эдвард. — Ҳаммаси яхши, ўз уйингдасан. Хавф-
хатар ортда қолди. Ёмон туш кўрдим, деб ҳисоблай қол.
― Сени шунчалик ҳам сурбет деб ўйламагандим, остонамда пайдо
бўлишга қандай ҳаддинг сиғди? ― ўшқирди дадам яқинроқдан.
― Дада, ўзингизни босинг, ― инградим мен. Дадам мени эшитмасди.
— Унга нима бўлди? — дадам жаҳл билан жавоб талаб қилиб туриб олди.
― Шунчаки қаттиқ чарчаган, Чарли, — хотиржам овозда дадамни
ишонтиришга ҳаракат қилди Эдвард. — Илтимос, бир оз дам олишга
қўйинг...
― Нима қилишни ўргатма менга! Менга бер уни. Уни тинч қўй. Эдвард
мени дадамнинг қўлига тутқазмоқчи бўлганда мен унга маҳкамроқ
ёпишиб олдим.
Дадам эса енгимдан торта бошлади.