Зулмат остонасидаги муҳаббат (2-фасл) “янги ой” Стефани Майер

 https://telegram.me/e_kutubxona

---

183
― Демак энди биз озодмиз?, ― умид билан сўради Эдвард.
― Албатта, албатта, — деди Аро ёқимли овоз билан. — Лекин илтимос,
меҳмонга келиб туринглар. Ташрифингиздан бошим кўкка етди!
― Биз ҳам сизларни кўргани борамиз! ― деди Кайус қаттиқ нигоҳини
узмай.
— Қоидаларга амал қилганингизга ишонч ҳосил қилиш учун.
Сизларникида узоқ қолмаймиз.
Эдвард ўзини зўрға босиб, бош силтади. Кайус кинояли жилмайганча
ортга чекинди ва томошани бефарқ кузатиб турган Маркуснинг ёнига
ўтирди. Феликс эса уф тортди.
― Оҳ, Феликс, ― назокат билан жилмайди Аро. ― Сабр қилинг, дўстим,
Хайди ҳар дақиқада келиб қолиши мумкин.
― Ундай бўлса, биз тезроқ кета қолайлик, — деди Эдвард ташвишланиб.
― Ҳа, бу яхши фикр, ― маъқуллади Аро. ― Баъзида бахтсиз воқеалар
ҳам бўлиб туради. Албатта, кечгача кутган маъқул эди, агар сизлар қарши
бўлмасанглар.
― Албатта, — рози бўлди Эдвард.
Тезроқ кетиш ўрнига кечгача шу ерда туришни ўйлаб этим жимирлаб
кетди.
― Бу ёққа кел, ― Аро бармоғи билан имлаб Феликсни чақирди. Феликс
сўзсиз бўйсунди. Аро унинг елкасидаги катта плашни ечиб олди ва
Эдвардга узатди.
― Ол, буни. Бир оз кўзга яқинсан.
Эдвард узун плашни дарров елкасига илди.
Аро хўрсиниб: Жуда ярашди, деди.
Эдвард жилмайганча миннатдорчилик билдирди: — Раҳмат, Аро. Албатта
меҳмонга боринглар, кутамиз.
― Хайр, навниҳол дўстларим, ― Аронинг кўзлари чақнаб кетди, у
йўлакдан кўз узмасди.
― Кетдик, тезроқ, ― шоширди Эдвард.
Деметри бизга йўл кўрсатди, кириб келган эшигимиз томон юрдик.
Эдвард мени судрагудек етаклар, Элис эса ёнгинамизда югуриб борарди.
― Секин юряпмиз, ― тўнғиллади у.
У нималарни ҳис қилаётганини кўриш учун ўгирилдим, лекин юзи
кўринмади. Шу маҳал даҳлизда одамларнинг шовқини эшитилди.
― Яхши, бу жуда ғаройиб, — эркак кишининг овози яқинлашди.
― Ўрта асрга тегишли, — маъқуллади ёқимсиз аёл товуши.
Бир тўда оломон кичик эшикка ўзини уриб, даҳлизни тўлдирди. Деметри
йўлни очиш учун бизни четга итарди. Биз муздек деворга ёпишиб уларни
ўтказиб юбордик.
Олдинда кетаётган икки сайёҳ бизга синчиклаб тикилишди.
— Меҳмонларни кутиб оламиз! Вольтеррага хуш келибсизлар! ― ортда
қолган хонадан Аронинг қувончли хитоби эшитилди. Қирқтача одам
бирваракайига хонага кириб кетишди. Баъзилар сайёҳларга хос атрофга