Зулмат остонасидаги муҳаббат (2-фасл) “янги ой” Стефани Майер

 https://telegram.me/e_kutubxona

---

180
― Бас қилинг! — қичқириб юбордим. Овозим сукунатда акс-садо
бергандек бўлди. Мен уларнинг ўртасига тушиш учун отилганимда Элис
мени маҳкам қучоқлаб олди. Энди Эдварднинг гапиришга ҳам ҳоли
қолмаган, совуқ полда оғриқдан буришиб ётар, унинг азобланаётганига
гувоҳ бўлиб турганимдан юрагим қинидан чиққудек бўларди.
― Жейн, — Аронинг хотиржам овози уни тўхтатди. У ҳузурланиб
жилмайганча ўгирилди. Жейн нигоҳини олиши билан Эдвард ўрнидан
қимирлади.
Аро бошини мен томон бурди.
Мен унинг қаттиқ тикилишига эътибор ҳам бермадим. Мен ҳамон
Элиснинг қучоғидан чиқа олмай Эдварддан кўз узолмасдим.
― Жуда яхши, ― шивирлади Элис. Шундан кейин Эдвард секин ўрнидан
турди ва кўзи менга тушди. Унинг кўзларида даҳшат акс этганди.
Аввалига бу даҳшат ҳозир бошидан ўтказган дақиқалари учун бўлса
керак, деб ўйладим.
Кейин у шошиб Жейнга қаради ва енгил тин олди.
Мен ҳам Жейнга қарадим, у энди жилмайишни бас қилганди. У нигоҳи
билан менга еб қўйгудек тикилар, қаттиқ киришганидан тишлари
ғичирлаб кетди. Мен оғриқ ҳис қилишга тайёрланиб букчайдим. Лекин
ҳеч нима бўлмади. Эдвард дарров ёнимда пайдо бўлди ва қўлимдан
маҳкам ушлади.
Шу маҳал Аро ўз-ўзидан кулишни бошлади: — Ҳа-ҳа-ҳа! Ажойиб! — у
ўзини тута олмай куларди. Жейн жаҳл билан тўнғиллади, кейин жангга
шайлангандек туриб олди.
― Хафа бўлма, азизам, ― тинчлантирувчи оҳангда гапирди Аро ва
қўлини унинг елкасига қўйди.
У барчамизни шошириб қўйди.
Жейн кўзларини мендан узмасди.
Аро яна кулиб юборди: Сен жуда жасурсан, Эдвард, сукунатга қандай
чидаяпсан. Мен бир гал Жейндан ўз истеъдодини менда синаб кўришини
сўрагандим. Шунчаки қизиқиш сабаб... — деди у таърифга тил ожиз
дегандек бош чайқаб.
Эдвард билан Элис ҳушёр тортишди, мен эса қўрқувдан титрай
бошладим.
― Менимча, фикрингни ўзгартирмадинг? ― сўради у Эдвардга умид
билан боқиб. ― Сенинг истеъдодинг бизнинг кичик жамоамизга асқотган
бўларди.
Эдвард тараддудланди, кўз қиримда Жейн ва Феликснинг норозиликдан
тиришган пешаналари кўринди.
Эдвард ҳар бир сўзини тарозида тортиб: Мен... аниғини билмайман... йўқ,
—деди.
― Элис? — Аро энди унга мурожаат этди. — Балки сен бизнинг даврага
қўшилишга рози бўларсан?
― Сен-чи, Белла? — қошларини чимирди у.
Эдвард илондек вишиллади. Мен эса тушунмай Арога тикилдим.