Зулмат остонасидаги муҳаббат (2-фасл) “янги ой” Стефани Майер

 https://telegram.me/e_kutubxona

---

111
У кулиб юборди.
― Албатта, албатта, — гапимга қўшилди у кулгудан ўзини тўхтата олмай.
― Жейкоб, бу кулгули эмас!
― Тўғри... — лекин у ўзини кулгудан тўхтата олмасди. Кейин бир сакраб
ёнимда пайдо бўлди ва айиқникидек катта қўллари билан қучоқлаб олди.
― Ростдан ҳам бўрига айланишимга қарши эмасмисан? — яна сўради
ишонқирамай.
― Йўқ, лекин... нафас ололмаяпман... — дедим йиғламоқдан бери бўлиб.
У мени қўйиб юборди ва қўлларимдан тутди:
― Белла, мен қотил эмасман!
Юз-кўзларига диққат билан тикилдим. Рост гапираётганини сезиб,
елкамдан тоғ қулагандек бўлди.
― Ростданми?
― Рост! — тантанавор маълум қилди у. Қувонганимдан қучоқлаб олдим.
― Сени иккиюзламачи деганим учун кечир, ― деди у сочларимни силаб.
― Сен ҳам кечир, қотил деганим учун, кейин бирдан эсимга тушиб қолди
ва шошиб сўрадим: — Сэм-чи?
У бош силтаб жилмайди.
― Албатта, йўқ. Эсингдами, улар ўзларини ким деб аташарди?
― Ҳимоячиларми?
― Худди шундай.
― Лекин тушунмаяпман, унда ўрмонда юз берган қотилликлар кимнинг
иши? Йўқолган сайёҳлар, қон излари...
У бирдан жиддий тортди.
― Биз уларни ҳимоя қилишга ҳаракат қилдик, Белла. Лекин улгурмадик.
― Кимдан ҳимоя қиласизлар? Ўрмонда ростдан ҳам айиқ пайдо
бўлганми?
― Белла, азизам, биз одамларни фақат битта душмандан ҳимоя қиламиз.
Ўзимизнинг яккаю ягона душманимиздан. Биз улар мавжудлиги учун ҳам
мавжудмиз!
Унинг гапи мағзини чақиб улгургунимча бир лаҳза вақт ўтди.
Тушунганимдан кейин оҳ тортиб юбордим.
― Одамлар орасидан фақат сен аслида нима бўлаётганини тушунасан деб
ўйлайман.
― Лоранми? — шивирладим. ― У ҳали ҳам шу ердами?
Жейкоб кўзини пирпиратди:
― Ким у Лоран?
― Сен уни танийсан... уни сайҳонликда кўргандинг. Сен ҳам бор эдинг-
ку, ўша ерда, тўғрими? Ундан мени асраб қолгандинг...
― Ҳа, ўша қора сочли қонсўрарми? Демак, исми Лоран эканда?
― Ўшанда нега унга ҳужум қилгандинг, ахир у сени ўлдириб қўйиши
мумкин эди-ку? Унинг қанчалик хавфли эканини билмайсан...
Гапимни унинг қаттиқ кулгуси бўлди.