Олабўжи романдан катта хикоя

сал вақт орасида обрўси бир пул бўлар эди. – Ултон унга термилди. – 
Худди шундай! – уқтирди у. – Ахир, оғажон... Менга қаранг! 
– Қараб турибман. 
– Анави кўприкнинг тили бўлса айтсин, шунинг устида сизга 
нималар дедим? “Бир оғиз олдинроқ айтсангиз...” А? Ўша куни қай 
аҳволда эдим? Хўжайин билади, холос... Куйиндим-е! “Бу одам гўл экан-
ку?” дейман... Сизни! Сизни! Сездингизми ҳеч? 
– Ҳа, бироз, – деди Ултон. – Шунга ҳайрон бўлдим ҳам... 
– Хайрият. 
– Тағин нуқул “аҳил бўлинглар”, “бирга туринглар” деб... – Ултон 
бирдан бармоғидаги ҳалқани суғирмоққа тутинди. Турсунтош “ҳай-
ҳайлаб” унинг қўлига урди. Ва: 
– Кейин-кейин, – деди. – Қулоқ солинг... Ана, эсингизда экан: 
иноқлик ҳақида гапирдим. Бўлар иш бўлди, деб ичимда... Қанча 
эландим... 
– Рост. 
– Шу балдоқниям ўлай агар, шу ниятда олган бўлмасак?.. 
Хўжайин ҳамма нарсани билади. 
– Ў-ў! 
– Нима, “ў”лайсиз? Уларни алоқасини... бизгина эмас, бошқалар 
ҳам билишар эди... Қизиқсиз-а? Ундай хилват жойда ёлғиз боши билан 
бир қиз боланинг яшашиёқ ҳар қандай кишиниям шубҳага соладими? 

---

528 
Ёки “чўлқувар”га ўхшатиб баракалло дейдими? Қўлдош сўтак дейиши 
мумкин... Аммо нармалний одам дарҳол қизиқади... Сиз бўлсангиз... 
– Мен ҳам қизиққанман. 
– Лекин... 
– Алдандим... 
– Шунақа. Arap бошда бир оғиз сўраганингизда эди... 
– Бўпти. Ўтган ишга саловот. 
– Шундай-у, куяман-да... – У чайқалиб, кўзларини енги билан 
артди. – Энди нима қилмоқчисиэ? 
– Ҳал қилмоқчи бўлган масалангиз шумиди? – сўради. 
– Йўқ. Олдин саволга жавоб беринг.