Олабўжи романдан катта хикоя

дегани... 
– Тавба! – Ултон ҳам ғамгин кулди. – Бундан чиқди, Абдуқаюм 
акани қулоқ қилишипти-да? 
Турсунтош чағ-чағлаб кулиб юборди. 
– Шу-шу! Ҳе, уруғинг қуруғирлар! Вей... мениям ўсал қилишди, 
синфдош... Ана, қозон! Тўнкариб қўйишди. “Энангиз яна калла 
пиширса, сиз каллангиз билан жавоб берасиз”, деди. 
Ултон тағин кулди-да, Мундининг гапини яна эсга олиб: 
– Реакция... – деди. – Ў, азаматлар! – Унинг кулгиси келар, 
осмонларни тўлдириб қаҳ-қаҳа отишни истарди. – “Бу жаҳон кўрмаган 
сендай малоҳатни...” – Охирги гапи яна шу бўлди. – Шундай қилиб, 
сизниям... 
– “Э, боринглар-е”, дедим мен! – давом этди синфдош. – “Олинглар 
шу йўқ Шўронинг раислигини!” дедим. Ўзи, у ёқда... – Тепага ишора 
қилди, – бўлганимча бўлиб тушгандим. Отинқиз сағанасини 
кўрдингизми? 
– Кўрдим. 
– Эй, “қайтар дунё” деган гапга ишонасизми? 
– Ишонгим келади. 
– Мен ишондим ҳисоб. Ана кўрасиз, Ултонжон!.. Кеча Хуррам 
девонаям беш-олти шотирлари билан келган экан. Мен билан ҳам 
гаплашди: уларнинг настраенияси бошқача... 
– Кўп жойлардаям шундай бўлса керак... 
– Ҳа-да! Қарор – ҳамма юртга баробар! Фарғонагаям, Хоразмгаям! 
Ҳали у ерлардаям тўполон бўлиб кетгандир. Чой қип келай... Хўжайин 
ҳам кеп қолар, тиқиб қўйишмас... 
Ултон кўз остидан унга тикилди. 
– Балки яна Тўқлибой Қўчқоровга йўлиқарсиз? Ахир, у киши 
кўприк хусусида ҳам... 
Турсунтош ҳушёр тортиб кетди-ю, кўзида тағин ёш йилтиради. 

---

526 
– Кулаяпсиз-а? 
– Турсуной... Ахир у одам ўзини... яхши кўрсатиб қўйишниям 
билади-ку? – давом этди Ултон. – КГБниям ўрисга топшириб, халқ