Олабўжи романдан катта хикоя

қовуштириб бош эгди. 
– Хуш кепсизлар. – Сўнг Абдуқаюмга маъноли тикилди. – Arap 
муддао ўша... ўтиришга... 
– Ҳа-ҳа, албатта, – деди Абдуқаюм. Ва супага сакраб чиқди-да, 
уйчага кириб кетди. 
Чол устун томонга четланди. 
– Марҳабо. – Сўнг айвонга тўшоғлик шолча устидаги исқирт 
кўрпачага кўз ташлаб: – Ҳозир, ҳозир... – деди. 
Ҳақиқатан ҳам Абдуқаюм битта қизил духоба кўрпача опчиқиб, 
“исқирт”га ёндош тўшади. Кейин қўлларини қовуштириб марҳамат 
дейишга чоғланар экан, Дунё: 
– Юр энди, – дея зинадан кўтарилди. Туфлисини ечиб, духобага 
ўтди. 
Баҳор ҳам этакларини чимдиб кўтариб чиқиб, дугонасининг ёнига 
борди. Ўтиришди. Ниҳоят Ултон ҳам уларга эргашди ва нақ шолчага 
чордона қуриб олди. 
Абдуқаюм қийналиб-қипсиниб, унинг ёнига тиз чўкди. Ботир 
пастда қолиб, тағин чўнқайди. 
Оқибат домла ҳам “исқирт”га чўк тушиб ва этакларини 
тиззаларига ёпиб, бош эгди-да, тағин Абдуқаюмга ҳалигидай боқди. 
– Уф, – деб юборди шунда Дунё ва чолдан дангал сўради: – Отахон, 
нимага бу қабристон... мунча хароб? Қарамайсизларми? 

---

272 
– Қараш мумкин, – жавоб берди домла. – Лекин қўрқамиз, қизим. 
– Кимдан? 
Чол шикаста табассум қилди. 
– Супуриб қўйсак ҳам... уришадилар. “Намозхонлар кела 
бошладими?” деб. – Кейин ўзи ўтирган кўрпача четини чимдиб ушлади. 
– Шуни тўшаб қўямиз... Йўғасам анавиндай духобадан ҳам бир-иккита 
бор. Мурдани ётқизиб келганлар ташлаб кетишган. Савобталаблар... 
– Шуниям-а? – сўради Дунё ўзлари ўтирган якандозни бармоғи 
билан кўрсатиб. 
Баҳор эса кўзлари каттариб Ултонга қаради. 
Иккисиям дарҳол туриб кетадигандек.