Олабўжи романдан катта хикоя

чирқиллар... 
...девор ортидан эса – сойнинг у бетидан – боғдан “Жигарпора” 
куйи эшитилар эди. 
Абдуқаюм деворга тақаб-тахлаб қўйилган эски хариларга гул 
ўралган газетни ёзиб, аёлларга ишора қилди. Ултон ҳам бир харининг 
учига омонат чўкди. Новвой ҳам ёғочга рўмолчасини тўшаб ўтиргач, 
Ботир ҳам шундоқ сўқмоқда чўнқайди. 
Зикриёхон домла сувоғи аллақачон ювилиб кетиб, анчайин 
дўнгалакка айланиб қолган қабрдан сал нарига ўтиб, рўпарасига ҳорғин 
боқиб пичирлай бошлади: 
 
– Аъузу биллаҳи минаш-шайтонир-рожийм. Бисмиллоҳир 
роҳийм... 
Қариянинг кўзлари кичрайиб, қарийб юмилди. Бунга сари овози 
кўтарилиб, сеҳр ва қудрат касб этар, нотаниш-мусиқавий сўзлару 
уларнинг оҳанги юракларга шу қадар равон сингар, бутун вужуд бу 
сўзлару оҳангга кўпдан ташна эди-ю, энди ҳузур қилмоқда, қандайдир 
кенгаймоқда ва айни чоғда нималар биландир тўлиб бормоқда эди. 
Ултон ҳам беихтиёр кўзларини юмиб, эгилиб қолди. Кейин эса 
унга шундай туюла бошладики, гўё у салмоғини йўқотаётир ва 
қандайдир енгил, фақат шу тиловатнигина эшитишга қодир бир 
моддиятга – вазнсиз вужудга – руҳга айланаётир... 
– Табаракал-лазий биядиҳил-мулк. Ва қува аъла куллий шайин 
қодир... 
Ултон отаси билан бу ерга келган чоғларида ҳам фақат шу сура 
айтилиши, у поёнига етаётганини англаб қолди-да, сергакланиб қўлини 
фотиҳага очди. 
...Содақаллоҳул аъзим... Субҳона раббика раббил – иззати аммо 
яъсифун – вассаламун алал-мурсалин – валҳамдулиллоҳи раббил 
оламийн. 
– Омин! – деди Абдуқаюм. 

---

270 
Бошқалар ҳам қўлини дуога очиб, домлага қарашди. У киши бағри