Олабўжи романдан катта хикоя

– Йўқ-йўқ, буни мен келтириб берганман, – деди Абдуқаюм. – 
Шундайми, тақсир? 
– Балли, – деди қария ва яна мийиғида жилмайди. – Мулла 
Абдуқаюм кўприк қуришга биздан фотиҳа олгандан бери ота-бола бўлиб 
кетганмиз. Саҳарлигимиз ҳам шу кишининг бўйнида: ҳар эрта бир жуфт 
иссиқ нон... 
Дунё хўрсиниб юборди. 
– Э, худойим. 
Чол хотиржамгина давом этди: 
– Бу ерни обод қилса бўлади, қизим, лекин: “Одамларни жалб 
қилмоқ- чимисан?” дейишади... 
– Ким? Кимлар? 
– Олдинлари Ҳамробой рухсат этмас эди. Шўро раиси. 
– Ҳозир... Турсунтошми? 
– Йў-ў, у келиним инсофли. Кўпга кирсин... Райондан келадиган 
бир хотин бор. Райкомнинг котибаси. 
– Эгамқулова? 
– Ҳа. 
– Ифлос... У ўлмас экан-да! 

---

273 
– Қўйинг, болам. Омон юрсин, – пичирлади чол. – Биз худога 
солганмиз. Худо ўзи кўрсатар. 
Зикриёхон домла билан Дунёнинг савол-жавобига ҳеч ким 
қўшилмас, илло бойвучча хоним шу тобда уларнинг ҳам гапини 
айтмоқда эди. 
– Авф этасиз, тақсир... – Абдуқаюм бир онлик сукунатдан 
фойдаланиб, соатига ҳам қараб олди. – Мана, замон сенга боқмаса, сен 
замонга боқ, дейдилар... 
– Маъқул, – деди домла. – Фақат имон саломат бўлса, бас. 
62 
Чол яна бир фасл сукутга толиб қолди-да, Ултонга зимдан 
тикилиб: 
– Калимаи шаҳодатни биласиз-а, ўғлим? – деди. 
Ултон ялт этиб Абдуқаюмга қаради: вакилнинг боши хам эди. 
– Узр, тақсир, – деди ниҳоят. 
– Мусулмончиликнинг иккинчи шарти шудир. – У боз ўртага кўз 
тикди. – Ла илаҳа иллаллоҳу Муҳаммадан Росулуллоҳ. Яъни, Аллоҳдан 
бошқа илоҳ, яъни маъбуд – йўқ, Муҳаммад унинг Расулидир.